Nie oglądałeś żadnego? I tak możesz przeczytać temat. Wyjątki zaznaczyłem.




Miejsce 10
"Anthropology 101" (2x01) - 9/10.
Z miejsca polubiłem ten odcinek, a wtedy to była najwyższa oceną jaką dla serialu dałem. Drugi rok studiów, kontynuacja zakończenia Britty z poprzedniego sezonu. Teraz okazuje się, że jej wyczyn był odebrany w pozytywny dla niej sposób - staje się idolką. I robi z siebie idiotkę, by być dalej uwielbianą.

Cholernie spodobała mi się jej rywalizacja z Jeffem w tym odcinku, gra bez żadnych reguł, z rewelacyjną kłótnią w środku, Abedem organizującym ślub w 40 sekund, wytrzaskującym skądś Irlandzką śpiewaczkę... i morałem, że najważniejszy jest szacunek... (A nie, bo transformers z patyków! xD) Rewelacja...



Miejsce 9
"Curriculum Unavailable" (3x19) - 9/10.
Swoisty "The Best of" do którego wszedł Dave z "LOST". Najbardziej fabularny z odcinków "Community", budzący uczucie "chcę zobaczyć, co będzie dalej!". Z jednej strony odcinek kontynuuje wcześniejsze wątki, z drugiej mogę co nieco ujawnić: w skrócie Abed zostaje skierowany na terapię do psychiatry, a zabiera się z nim reszta paczki. Po kolei, zaczynając na dziwnościach Abeda, poprzez dziwności pozostałych, kończąc na tym, że to Greendale zrobiło z nich wariatów. Wszystko zobrazowane zupełnie nowymi gagami, bez żadnej fabuły, feeria 10-sekundowych żartów. Śmiech non-stop bez żadnych przerw. Cudowne.

I trach, na koniec staje się poważnie. I tak jak pojawienie się Dave'a w "LOST" mogło oznaczać koniec fabuły i wielki finał z zaskakującym twistem. Ale na szczęście jest tylko okazją do kolejnych żartów czwartej ściany... które wydają się za mocne, jakby celowali w coś więcej. Gdy słyszę Garretta mówiącego "Chcę zobaczyć co się stanie, gdy zabiorę im długopis", czuję się jakby twórcy łamali coś jeszcze poza czwartą ścianą.

Zmiana czasu i reakcja Abeda, Troy krzyczący: "Dobre wieści! Wydałem wszystkie swoje pieniądze!" oraz Jeff mówiący: "Niech mi ktoś pomoże poprawić nastrój".



Miejsce 8
"Conspiracy Theories and Soft Defenses" (2x09) - 9/10.
Dziekan odkrywa, że Jeff uczęszcza na zmyślone przez siebie zajęcia z teorii konspiracji. Jeff jednak upiera się, że mówi prawdę, więc idą do sali prof. Profersorsonna. A tam ku zaskoczeniu Jeffa naprawdę go spotykają. Jeff zmyślił te zajęcia, ale skąd... ten facet... i do tego miał legitymację?

To ten odcinek, który wydaje się, że będzie na poważnie, ale jest kreskówkowy do końca. Nawet jak na koniec wszyscy giną i wymiana zdań w ciągu 15 sekund przebija stopniem skomplikowania "Incepcję" to i tak śmiałem się zdrowo. Tego nie dało się brać na serio. Przynajmniej nie dłużej niż przez 15 sekund.

A Abed z Troyem mają to gdzieś i budują fort z koców, który zaczyna żyć własnym życiem. Czołówka pomysłów tego serialu, przez który chce się wejść w ekran i tam zamieszkać.



Miejsce 7
"Intermediate Documentary Filmmaking" (2x16) - 9/10.
Uwielbiam świrów. A tutaj jedna postać ześwirowała na tyle, żeby innych doprowadzić do szaleństwa. I to jeden z tych przypadków, gdy warto byłoby obejrzeć kilka poprzednich odcinków by ogarnąć akcję tego.

Pierce leży w szpitalu i twierdzi, że umiera od przedawkowania leków. Zaprasza więc przyjaciół by się z nimi pożegnać (Troy: Żegnać? Czyli zamierzasz nas zabić?!). Abed kręci o tym dokument m.in. wyjaśniając na wstępie, że Pierce wcale nie umiera, chce tylko zemścić się na przyjacielach. Więc się zaczyna...

Każdy plan polega w jakimś stopniu na zniszczeniu psychicznym, i to na poważnie. Wszystko oczywiście owocuje mnóstwem żartów (choćby sceny w których Jeffowi "odwala") ale jednak nie można ukryć, że sytuacja z czasem staje się coraz poważniejsza. Nie tylko wraz z oczekiwaniem na przyjazd ojca Jeffa, ale też gdy okazuje się, że Pierce naprawdę ich przejrzał i uderzył gdzie miał zamiar.

Plus konwencja dokumentu która wcale nie jest jej parodią, chociaż z niej żartują. Wiele żartów czwartej ściany, wiele nowych rzeczy o bohaterach, świetne zakończenie tej "trylogii złego traktowania Pierce'a".



Miejsce 6
"Modern Warfare" (1x23) - 9/10.
Dosyć oczywista pozycja. Pierwszy odcinek w którym twórcy poszli na całość idąc w kreskówkę jak to tylko możliwe przy pracy z żywymi aktorami. Rozpoczynając na szalonym pomyśle brutalnego turnieju paintballa w którym wszyscy walczą jakby byli na polu walki i dzierżyli prawdziwe spluwy. Jest genialny wstęp z Jeffem który idzie się zdrzemnąć do auta, a gdy po godzinie się budzi widzi istne pobojowisko, jakby właśnie nadszedł koniec świata wg Emericha (wszystko w jednym ujęciu!). Potem mamy Abeda skaczącego od ściany nad Jeffem by go uratować, Troya zachowującego się jak typowy czarny w filmach wojennych ("Łi foć'ju ded, men!"), Britta robi wślizg między nogami Jeffa... i tak dalej aż do końcówki, w której wybucha bomba atomowa. Poszli na całość, i to w wielkim stylu.



Miejsce 5:
"Studies In Modern Movement" (3x07) - 9/10.
Widok Troya przywalającego Abedowi opakowanego w folię bombelkową. Wystarczyłby. Jak jasna cholera, wystarczyłby.

Ale to, czym ten odcinek jest, to przedstawienie cieni które Abed z Troyem wykonują dla Annie, gdy ta się do nich przeprowadziła. Cofnięcie widza w rejony dziecięcej wyobraźni, nawet jeśli ten jej nigdy nie miał. A nawet więcej: to taka wyobraźnia, ale zachowana wewnątrz do wieku dojrzałego. I to jest w tym piękne. Absolutnie.

Przyznaję, przez większość czasu jest to typowy odcinek "Community", który zapamiętam głównie z powodu jednego żartu lub sceny, i potem nawet nie będę umiał przypasować tej sceny do konkretnego odcinka. Wątek z Jeffem jest monotonny, Pierce podobnie. Jezus w aucie Britty nieśmieszny. Zostaje tylko Annie w mieszkaniu. Ale to co jest tu dobre, jest bardzo dobre. Szczególnie zakończenie. Kiedyś przy okazji któregoś odcinka pierwszej serii stwierdziłem, że "zaczynam lubić bohaterów również za wybory których dokonują". Tu jest tego najlepszy przykład: Annie stawia ultimatum - albo ona, albo dreamatorium. I oni wybierają właściwie. Bez żadnych poświęceń własnych wartości czy innych bzdur.

A na koniec Jeff opłakuje Koniobota 3000. *-*



Miejsce 4:
"Virtual Systems Analysis" (3x16) - 9/10.
Incepcja w czterech ścianach. Troy idzie z Brittą na obiad, więc Abed idzie do Dreamatorium z Annie, jednak zabawa w wyobraźni nie działa. W końcu Annie zmieni ustawienia Pokoju czym psuje Abeda, który upada a po przebudzeniu twierdzi, że żaden Abed nie istnieje. Annie wyrusza w podróż by go odnaleźć.

I tak, Abed dosłownie to stoi tuż przed nią. Wszystko rozgrywa się w małym pokoju wyłożonym greenscreenem. A mimo to pod koniec można się zgubić w tym, kto kim jest i o co chodzi. I mówi to człowiek, który zrozumiał "Incepcje" :)

Jednym słowem wracamy do przedstawienia cieni z odcinka w którym Annie się przeprowadzała. Wracamy na teren dziecięcej wyobraźni zachowanej w dorosłym człowieku. Atrakcją odcinka jest poznanie bliżej obu tych bohaterów, a widok zakutego w kajdanach Abeda jest naprawdę dobijający - i szczery. Serial ponownie miesza prawdziwy świat do tego swojego, radosnego. Przez chwilę staje się poważniej, by następne żarty śmieszyły bardziej. Choć już nigdy nie spojrzę na Abeda tak jak wcześniej.

Było najpierw 10/10, ale stwierdziłem, że wyżej stawiam miejsce trzecie, więc ocena też musiała spaść.




Miejsce 3:
"Abed's Uncontrollable Christmas" (2x11) - 9/10.
Wielokrotnie tu wspominam o kreskówkowości, ale ten odcinek dosłownie jest kreskówką. W imię stworzenia najlepszego odcinka świątecznego od czasu tego z Tomem i Jarrym, o poszukiwaniu znaczenia Świąt. Masa żartów czwartej ściany, masa nawiązań do innych filmów ("A.I", "Polarny Ekspres", remake "Willy Wonki" od Burtona), dwie piękne piosenki i masa zabawy. Kto chciał po tym odcinku upiec ciasteczka świąteczne?
I nie oglądajcie tego odcinka wcześniej niż listopad. Poprzedni odcinek świąteczny jeszcze rozgrywał się 10 grudnia w USA, nie było śniegu i było całkiem słonecznie. Tutaj już czuć klimat świąt od pierwszej klatki.



Miejsce 2:
"Remedial Chaos Theory" (3x04) - 10/10.
"Troy i Abed w nowym mieszkaniu!". I z tej okazji zapraszają resztę bandy. Podczas gry w portorykańskie szachy przychodzi pizza i ktoś musi po nią zejść. Wszyscy w tym samej chwili się zaklepują, więc Jeff bierze kostkę i decyduje: "zaczynając od mojej lewej ile oczek wylosuję ta osoba idzie". Tworzy się sześć różnych linii czasowych w których kto inny schodzi po pizzę.

Żeby było jasne: sześć różnych historyjek zbudowanych na nieobecności jednego z paczki. Wszystkie na tyle krótkie by mogły się rozegrać w krótkim czasie potrzebnym by zejść na dół, odebrać pizzę i wrócić. Do tego ograniczenie całości do niecałych 22 minut. A twórcy poszli o wiele dalej.

Każda wersja zdarzeń jest zupełnie inna w skutkach i właściwie nawet rozwala cały serial na sześć różnych wariantów - do tego wrócę. Świetne jest to, że każda z historyjek jest jednocześnie oddzielna ale i dokłada coś od siebie do następnych, np. geneza trolla wyjaśniona jest w jednej a wykorzystano to w dwóch innych. Broń wprowadzono w jednej, wyjaśniono w drugiej a wykorzystano w trzeciej. Niesamowite.

Do tego jest rewelacyjne budowanie tempa i napięcia do wariantu bez Troya. Najdziksze i najszybsze 60 sekund jakie zobaczycie na ekranie. Zapewniam, że za pierwszym razem nie zdążycie zobaczyć co się tam stało i obejrzycie to jeszcze raz od początku. A gdy wydaje się, że nic gorszego już się nie wydarzy, Jeff wysyła po pizzę Abeda i zdarza się... to.

Kto by pomyślał, że "Community" potrafi być tak dramatyczne. Nakręcone kreskówkowym stylem, mnóstwem żartów i przesadzone, ale mimo wszystko konsekwentne w życiowy sposób. Do tego to co uwielbiam w tym serialu, czyli wprowadzenie przeszłości bohaterów. Tym razem choćby Pierce okazuje się przeżywać (nadal) koniec wspólnego mieszkania z Troyem i jest zazdrosny o Abeda. A na koniec dostajemy odpowiedź na pytanie: co jest właściwą linią czasową? Jednym słowem: wybitny pomysł wykonany w wybitny sposób.



Miejsce 1:
"Cooperative Calligraphy" (2x08) - 10/10
Apogeum żartów czwartej ściany, pomysłowości i najlepszego wykonania wszystkiego na każdym poziomie. Cały odcinek rozgrywa się w jednym pokoju, który bohaterowie już mają opuścić kiedy Annie odkrywa, że zginął jej długopis. Kolejny podrząd, więc ma tego dosyć, i nikt nie wyjdzie póki ten się nie znajdzie. Niewinny początek tylko podkreśla wszystko, co się zaraz stanie. Szukają pod spodem i wokół stołu, długopisu nie ma. Zaczynają rozważać, że ktoś go zabrał... tylko kto? Zaczynają się nawzajem podejrzewać, a każdy starając się załagodzić sytuację i uspokoić pozostałych staje się tylko bardziej podejrzanym. Barykadują drzwi, przewracają wszystko do góry nogami. Po kolei pękają kolejne bariery, bohaterowie popadają w coraz większy obłęd z jednej strony podejrzewając wszystkich, z drugiej się tego wstydząc, nie wierząc w to co się dzieje. A długopisu nadal nie ma. W finale bohaterowie pogrążeni są w czterech ścianach, które sami zbudowali. Nikt nie może wyjść, bo wtedy do końca życia będą się podejrzewać i piekło które przeżyli tego dnia - bycie podejrzewanym przez przyjaciół jednocześnie ich podejrzewając - będzie mogło się powtórzyć. Co zrobić? To coś więcej niż niezrozumiała Kafkowska sytuacja bez wyjścia. Do cholery, chodzi o długopis! Przez to całość jest tak surrealistyczna, podczas gdy cała reszta jest całkowicie wiarygodna psychologicznie i tak dalej.

To nawet nie brzmi jak odcinek serialu komediowego, prawda? I tutaj jest największa niespodzianka: śmiałem się cały czas. Bo "Community" opanowało do perfekcji napędzanie dramatyzmu za pomocą żartów, do końca utrzymując w każdej sekundzie element kreskówki. Są teksty Jeffa ("To mój długopis" gdy Britta chciała dać Annie własny długopis, i "Właśnie stałeś się moim bohaterem", gdy Troy dał mu swój plecak do przeszukania i okazało się, że trzyma tam wyłącznie poduszkę). Są żarty Pierce'a ("Statystycznie, to Troy zabrał długopis"), są tyrady Britty o Guantanamo i 1984, gdy zaczeło się przeszukiwanie torebek, a na końcu okazuje się, że Abed dla wygody wyznaczał sobie cykle menstruacyjne dziewczyn w grupie (Pierce: "Właśnie stałeś się Moim bohaterem"). I elementy fabuły całościowej, czyli okazuje się, że Shirley miała owulację w Halloween.

Żartuję. I tak rządzi Abed ze swoimi "bottle episode".