Z uczuciami różnie bywa. Są takie które dojrzewają powoli, jak i te które spadają na nas niczym grom z jasnego nieba. W przypadku mojego do omawianego serialu bezwzględnie górę wzięła ta druga opcja. A zaczęło się niewinnie od pierwszego odcinka (na próbę) amerykańskiej wersji. Najkrócej pisząc, nie porwał. Ceniąc jednak dużo wyżej humor brytyjski od tego zza oceanu postanowiłem dać szanse pierwowzorowi. Pierwszy odcinek (prawie identyczny scenariuszowo jak w amerykańskiej wersji) nie powalił, choć dawał dużą nadzieje na przyszłość w przeciwieństwie do wersji US. Drugi zaś już po prostu zmiażdżył (moim zdaniem to w ogóle najlepszy odcinek całego serialu) i zdarzyło się coś co zdarzało się tylko w przypadku moich absolutnie ukochanych seriali oglądanych po latach (z młodych lat „Ally McBeal”, z dziecięcych „Robin z Sherwood”), po prostu nie sposób było się od nich oderwać. Tutaj podobnie, złorzecząc jeno, że taka perełka trwa łącznie aż całe sześć godzin (2 marnie krótkie sezony). Bezwzględnie żałuje, że Brytyjczycy zamiast sami kręcić swoje najlepsze pomysły często kończą je szybko i sprzedają za ocean, albo po prostu kończą i tyle. Naprawdę szkoda, niemniej nie umniejsza to ich zasług. Co do meritum, serial jest przede wszystkim świetnie napisany. Ma sensownie i logicznie rozpisane stosunki pomiędzy postaciami, masę genialnych gagów humoru słownego i sytuacyjnego którego nie byłoby bez znakomitych aktorów grających w tej produkcji. Może na drugim planie dałoby się dostrzec jakieś przestrzały w obsadzie. Pierwszy stanowią zaś świetny ciągnący serial Ricky Gervais, Martin Freeman czy odtwórca mojej bezapelacyjnie ulubionej postaci w tym serialu (Garetha Keenana) Mackenzie Crook. Oni sprawiają, że ten serial pozostanie w mej pamięci na zawsze. Naprawdę świetna, wiarygodna i przezabawna robota. Ten serial to podręcznikowy przykład świetnej symbiozy znakomitego tekstu i genialnie odnajdujących się w swych konwencjach aktorów. Po prostu rewelacja. Największym jego minusem (i chyba jedynym) jest, jak już wspominałem, jego czas trwania. Poprzez fakt, iż nie mogłem się od niego oderwać przemknął przez mój ekran niczym bolid formuły 1. Naprawdę dawno nie miało to miejsca w moim kulturalnym życiu także z czystym sumieniem daję pełną dziesiątkę i ustawiam tą perełeczkę na półce „do częstego obowiązkowego odświeżania”. Naprawdę warto! 10/10