Pierwszy sezon bardzo intrygujący, potem robi się tylko gorzej. To swego rodzaju moralitet, ale główna bohaterka jest drewniana do kwadratu. Za dużo zbędnych scen, przez co serial wlecze się nieprzyzwoicie jak telenowela. Poza tym, zbyt dużo tutaj kiczu. Mam na myśli fakt, że aby przemycić do filmu filozoficzne przesłanie na temat człowieczeństwa i duchowości, wystarczyłoby jakieś 2 godziny na solidny film. Tutaj robi się serial o tej tematyce, który po pierwszym sezonie trudno już oglądać, a widz musi doczekać do ostatniej sceny w 3 sezonie, żeby padły te prominentne słowa, czyli na czym polega człowieczeństwo i jak powinniśmy traktować życie oraz jak je najlepiej spożytkować. Innymi słowy, ogólne przesłanie jest takie: Żyj w zgodzie z własnym sumieniem i zawsze bądź sobą, ale nigdy nie wyrządzaj krzywdy innym ludziom. Nawet jeśli w życiu będzie Ci ciężko, nigdy nie rezygnuj z tej ścieżki. To bardzo chrześcijańskie przesłanie, choć może w Islamie jest podobnie. A propos, za dużo jest w tym serialu wątków chrześcijańskich, co nie bardzo pasuje mi do islamskiej Turcji. Ale co ja tam mogę wiedzieć.