Chociaż jestem w tej opinii dość odosobniona, nigdy nie podobała mi się kanoniczna ekranizacja z Megan Follows. I zawsze miałam nadzieję, że ktoś kiedyś postanowi stworzyć serial, oparty na perypetiach Ani Shirley. Netflix spełnił moje marzenia. Ale po obejrzeniu dwóch pierwszych odcinków jestem dość mocno skonfundowana :)
Amybeth McNulty jest fantastyczna z całą tą egzaltacją i wybuchowością. Na przemian irytuje i rozczula, oddaje wiernie wszystkie zalety, ale i wszystkie wady Ani (a było ich przecież sporo). Wiele osób pisze, że jej brak urody przeszkadza w odbiorze serialu, ale przecież Ania nie była nigdy opisywana jako piękność (choć z wiekiem nieco wyładniała), więc nie powinno to stanowić problemu. Zachwycili mnie także aktorzy odtwarzający role Maryli, Mateusza i Małgorzaty (zwłaszcza Małgorzaty, która w ekranizacji z 1985 kompletnie mi nie odpowiadała).
Zachwycają także plenery i muzyka.
Doceniam realizm, na który postawili twórcy - podobają mi się migawki z przeszłości Ani czy też zachowanie mieszkańców Avonlea na pikniku. Jest raczej mało prawdopodobne, by w małym dziewiętnastowiecznym miasteczku przyjęto bez zastrzeżeń nieładną i dziwnie zachowującą się sierotę, zaadoptowaną w dodatku przez mieszkające razem rodzeństwo. Innymi słowy, porzucenie romantycznej, nieco naiwnej atmosfery stworzonej przez Montgomery działa na plus - chociaż serce mnie trochę boli, bo chyba wolałabym, żeby Avonlea pozostało książkową oazą spokoju.
Ale poważne zmiany fabuły, i to już w dwóch pierwszych odcinkach - tego przeboleć nie mogę, zwłaszcza, że wydają się one całkiem zbędne...