Chcę tylko przypomnieć że Ania jako 11 letnia dziewczynka była akurat bardzo brzydka , blada , właśnie odstające uszy i mnóstwo piegów na twarzy .

Więc aktorkę do roli Ani wybrali idealną .

W początkowych odcinkach zwłaszcza z Dianą , moim zdanie ewidentnie był zauważalny czar aktorki .

A te mysie ogonki? Ania miała piękne, długie i grube warkocze. Zwłaszcza tymi włosami mnie zauroczyła w książce ;) Mogli jej trochę zagęścić te włosy. A tak? Równie dobrze mogłaby się całkiem ogolić. Efekt byłby ten sam.

Moim zdaniem ma normalne warkocze a nie żadne mysię ogonki , gdyby je zagęścili wyglądałaby w takiej fryzurze komicznie .

Po drugie uważam że każdy ma inne wyobrażenie bohaterów , i nie jest się w stanie wszystkim dogodzić .

Cóż. Mam całkiem inne wyobrażenie Ani. Ale jestem pełna podziwu dla gry tej dziewczyny.

hehe, takie same odczucie - serial..bez Ani byłby całkiem OK- dziewczynka jest przynajmniej dla mnie irytująca..

Wybacz ale sobie nie wyobrażam serialu o Ani bez Ani

Niestety, główna bohaterka jest irytująca i to chyba nie wina aktorki. Każdy chociaż najmniejszy problem jest podniesiony do rangi straszliwego życiowego dramatu i o ile dzieci faktycznie potrafią bardzo przeżywać błahe sprawy, o tyle cała oprawa serialu: "poważna" muzyka, dramatyczne ujęcia, a nawet wiecznie zachmurzone niebo, szarość i burość, tylko to potęguje. Czy doczekamy się kiedyś słońca, optymistycznej ścieżki dźwiękowej i uśmiechu na twarzy u głównej bohaterki?
Nie twierdzę, że wersja z 1985 r. była reżyserskim czy aktorskim majstersztykiem, ale poza tym, że wzruszała, potrafiła też bawić, a Anię naprawdę można było pokochać z całą jej uroczą dziwacznością.
W tej wersji - Ania głównie drze ryja i płacze na zmianę.:) Szkoda.

No właśnie. Ania z książki nie była taka. Bardzo ją wyróżniała np. wrodzona duma. Czy ona kiedykolwiek wpadła w "histerię" w książce? Mimo swoich emocji była opanowana. Wolała zadrzeć głowę do góry i odejść bez uronienia ani jednej łzy.

Scenarzyści często mają problem z postaciami, które odbiegają od normy (np. Sherlock Holmes, którego Amerykanie sprowadzili w "Elementary" niemal do przeciętności). Ania nie mogła pozostać pełna radości po przeżyciach z dzieciństwa, prawda? Nikt przecież by nie pozostał. Tymczasem koncepcja L.M. Montgomery była taka, że właśnie - pomimo wcześniejszej historii - Ania była słoneczkiem. To ją wyróżniało z tysięcy innych dzieci dotkniętych traumą i dlatego warto było o tym napisać. Ale po co pokazywać coś, co jest wyjątkowe? Łatwiej ściągnąć to do poziomu zwykłości... zaprzeczając przy tym idei powieści i odrzucając optymizm, dzięki któremu "Ania" zyskała miliony czytelników.

Tak. Nawet jeśli mówiła, ze jest w "otchłani" rozpaczy, to nie była to taka rozpacz "na serio" jak w tym serialu. U Ani książkowej bezwzględnie rządził optymizm. Oglądając serial cały czas mam wrażenie, że Ania to taka mała kobieta po przejściach, która musi dźwigać swoje brzemię i napiętnowanie społeczne. Kurczę, w książce nikt Ani nie gnębił :P Prawda, że musiała wychowywać bliźniaki u pewnej podłej baby i do lat 11 nie zaznała ciepła ani miłości, ale nie było to upodlenie. Gdy Maryla i Mateusz ją przysposobili- Ania bardzo szybko "ożyła", bo to co ją trzymało, to nieustająca radość zycia:) Była wesoła i pogodna, a przecież Maryla również traktowała ją początkowo bardzo surowo.