Czytając niektóre komentarze i pytania dotyczące postaci Tate'a (mojej ulubionej w pierwszej serii) mam wrażenie, że nie wszyscy dobrze ją zrozumieli.
Nie zgadzam się z tym, że Tate tylko udawał przed Violet, że nie pamięta dokonanych przez siebie morderstw. Sądzę, że w którymś momencie on naprawdę to wyparł. Świadczy o tym jego zachowanie wobec swoich ofiar, gdy Violet nie ma w pobliżu. Dopiero pod koniec nocy Halloween, gdy ofiary Tate’a odchodzą, on sam zaczyna mieć przebłyski pamięci.
W trakcie pierwszej sesji Tate mówi Benowi, że w „snach” nie zabija tych, których nienawidzi, ale wręcz przeciwnie. Tych których lubi i w ten sposób uwalnia ich od piekła życia. Takim piekłem było życie Tate’a przed Violet. To dzięki niej, wypiera z siebie zło (część zła przestaje pamiętać). Wątek ich miłości jest moim zdaniem przedstawiony niezwykle przekonująco. Dwoje outsiderów, których przeraża zewnętrzny świat. Mimo, że Tate jest sprawcą większości zła w serialu, myślę, że jego uczucie do Violet jest szczere. Widać to po sposobie w jaki ją chroni, w jaki próbuje uratować jej życie a w końcu ukrywa przed nią jej własną śmierć. Znaczące jest też to że w ostatnim odcinku, chce zabić syna nowych właścicieli. Wszystko po to, by Violet nie była samotna. Jest w stanie oddać ją komuś innemu, ponieważ bardziej niż swoje ceni sobie jej dobro. Nie do końca rozumiem co w ostatniej scenie oznacza to „goodbye” między tą dwójką, biorąc pod uwagę, że są na wieczność zamknieci w jednym domu :p O ile otwarte zakończenie w przypadku innych wątków mi nie przeszkadza, o tyle w tym tak, ponieważ zaangażowałam się emocjonalnie :D

W wielu momentach Tate mówi do którejś z postaci „gdybyś był(a) moim ojcem/matką moje życie byłoby inne”. W serialu wyraźnie pokazano, że nienawiść do matki jest głównym powodem całego zła wyrządzanego przez Tate’a. Z drugiej strony pojawia się Nora (żona chirurga), która ochrania Tate’a przed innymi duchami, gdy ten jest jeszcze dzieckiem. Potem mamy scenę, w której Nora płacze, a dorosły już Tate kładąc jej rękę na ramieniu pyta, co mogłoby jej pomóc. Ona chce dziecka, więc Tate próbuje – jak zwykle złymi sposobami- pomóc kolejnej kobiecie którą kocha. Tej która jest dla niego substytutem matki. Na koniec Nora dostaje swoje dziecko – to z bliźniąt, które urodziło się martwe. Staje się szczęśliwa w przeciwieństwie do Tate’a który za cenę jej szczęścia traci własne – Violet. Jak mówi Moira (w scenie, gdy Tate znosi do piwnicy ciała zamordowanych gejów) – nie możesz uszczęśliwić wszystkich kobiet w tym domu.

Moim zdaniem (i zdaniem Constance) Tate nie jest zły. Jedynie zbyt wrażliwy i nie umie rozróżniać dobra od zła (choć moim zdaniem np. zamordowanie gejów, w momencie, gdy Tate sam jest martwy i wie, że śmierć jest zaledwie początkiem życia w domu – niekoniecznie jest aż tak „złe”). Do tego ma syndrom odrzuconego dziecka, które poświęca się, by zasłużyć na miłość innych. Różnicę między nim a Violet definuje sama dziewczyna mówiąc, że ją ciemność zaledwie pociąga, a Tate sam w sobie ją nosi. Znaczące są sceny w których Violet tnie się żyletkami. Tate mówi jej że gdyby chciała się zabić powinna ciąć wzdłuż. A jednak Violet wciąż tylko igra ze śmiercią, a przeciwieństwie do Tate’a który zabijał nie raz.