Recenzja filmu

Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy snów (1987)

Freddy Krueger to jeden z najbardziej rozmownych rozpruwaczy w historii kina. Jest również jednym z najbardziej twórczych. „Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy Snów” ukazuje go jako wielkiego spadkobiercę Salvadora Dalego w dziedzinie surrealistycznych wizji. Kiedy Freddy pojawia się w snach swoich nastoletnich ofiar, nawet przedmioty codziennego użytku przemieniają się w zabójczo niebezpieczne machiny. Łazienkowy kran nagle zostaje uzbrojony w szpony Freddy’ego, by pochwycić uciekiniera. Lustro porywa niczego niespodziewających się osobników. Pieczona świnia zeskakuje ze stołu, warcząc złowrogo. Nic dziwnego, że młoda kobieta pochłania hektolitry kawy, by tylko uchronić się przed kolejnym koszmarem. W kolejnej części „Koszmaru…”, wyreżyserowanej przez Chucka Russella (współscenarzysta „Ucieczki w sen”), grupka młodych ludzi przebywających na oddziale szpitala psychiatrycznego, zostaje połączona wspólnym interesem: znalezieniem ucieczki ze świata koszmarów, ucieczki przed Freddym. To, co ich łączy, to przeszłość powiązana z wydarzeniami, które miały miejsce przy ulicy Wiązów lata wcześniej, a konkretnie w pierwszej części „Koszmaru…”. Dziwne jedynie jest to, że nie dane im było wpaść na siebie podczas dziecinnych podwórkowych zabaw. W każdym razie, trzymając się dziarsko razem, starają się odparowywać niecne ataki Freddy’ego, którego metodą jest wygenerowanie w nich takich fantazji, by śmierć wydała się niezwykle kuszącą, zbawicielską perspektywą. W pewnej ze scen, niczego niespodziewająca się kobieta, oglądająca nocny seans telewizyjny zostaje sprowokowana do popełnienia samobójstwa, gdy oglądany przez nią Dick Cavett przemienia się nagle we Freddy’ego i atakuje siedzącą przed nim Zsę Zsę Gabor. "Senne sceny" są niezwykle pomysłowe ze swoimi efektami specjalnymi i koszmarnymi zjawiskami. Freddy pojawia się w nich jako olbrzymi ludożerczy wąż, jako marionetka, która zostaje powołana do życia, a nawet jako piękna kobieta, która uśmierca swoją ofiarę za pomocą języka. Jeżeli kolejna ofiara wykazuje skłonność do używek, Freddy okazuje się mieć strzykawko-kształtne palce, gdy jest sparaliżowana, dostarcza niespotykanej "jakości" wózek inwalidzki. Reżyseria Russella oraz scenariusz Cravena tworzą diabelnie sprytnego Kruegera. Niestety, chwilami filmowi brakuje logiki. Nie wiadomo skąd i jak Freddy dostaje się do snów, jak wiele osób jednocześnie jest w stanie go widzieć, ile razy jedna ofiara może zostać uśmiercona (niektóre umierają, inne jedynie budzą się ze snu z paroma zadrapaniami). Russel znacznie lepiej namnaża koszmary, niż kieruje grą aktorów. Craig Wasson jako lekarz dochodzący, czym jest syndrom koszmaru z Freddym w roli głównej, jest niezwykle delikatny w swoich działaniach. Heather Langenkamp, piękna specjalistka do spraw zaburzeń sennych, która ma być wyjadaczem w tej koszmarnej grze, przywodzi nam na myśl raczej uczestniczkę konkursu piękności niż godnego Freddy’ego przeciwnika. Role udręczonych nastolatków są znacznie bardziej godne uwagi (cierpiące na bezsenność Patricia Arquette i Jennifer Rubin), stojąc na równi z Priscillą Pointer Freddy – odporną lekarką. Prawdziwą gwiazdą filmu niezmiennie pozostaje cudownie przywrócony do życia Freddy, czyli Robert Englund. Jego czarny charakter znacznie przewyższa poziomem elokwencji swoich pobratymców, choćby tego, z którym przyjdzie mu się zmierzyć w przyszłych latach – znanym nam z „Piątku…” Jasonem. Poza tajemniczym wątkiem z zakonnicą, Freddy wydaje się odporny na wszelkie obelgi. Jest również niezniszczalny. Pomimo że w ostatnich scenach zostaje przeistoczony w marny szkielet, film kończy się jak zwykle dreszczem niepewności. Czy Freddy wróci? Na pewno!