Książka zrobiła na mnie duże wrażenie za swoją wyalienowaną i co najmniej dziwną atmosferę, i niezwykle tajemniczy koniec. Porównałem wtedy życie Józefa K. do życia swojego. I chociaż tam chodziło o proces, wszystko się wokół niego kręciło, to zauważam pewną aluzję do mojego, a także życia innych ludzi. Józef K. tak naprawdę nie wiedział o co chodzi do końca swojego życia. Czy my, ludzie, wiemy po co tu jesteśmy? Czy nasze życie to nie jest splot różnych sytuacji, które kończy śmierć, nie wiedząc przy tym, po co myśmy w ogóle żyli? I czy aby na pewno jesteśmy pewni tego, że nie schodzimy ze sceny jako jedna ze zużytych kukiełek? Ja sam myślę, że ta opowieść to jedna wielka metafora, którą można rozpatrywać na wiele różnych sposobów. Jedną z nich jest nasze życie. Chociaż `jesteśmy wolni`, ktoś nas ciągnie za sznurki. Od prawa, po przedsiębiorczość, korporacje, sądy, i tak dalej.