Ostatnio dosłuchałam się w wywiadzie, że pan całkiem sporo w teatrze działał... 'Kupiec wenecki' to chyba jedna z bardziej dostępnych teatralnych przymiarek dla widza, który niekoniecznie ma w perspektywie wypad na sezon na Broadwayu.
Jedno jest dla mnie oczywiste - nie wiem, jak on to skubaniec zrobił, ale przebił Jeremy'ego Ironsa i ze skrajnie antypatycznej postaci Shylocka zrobił rolę poruszającą.

[Aha, jest jeszcze
http://www.filmweb.pl/film/Sposób+na+Szekspira-1996-608
Oglądałam, dobre, ale metatekstualne - film o przedstawieniu, więc już trochę inna kategoria.]

Co do opartych na tekstach dramatycznych 'Local Stigmatic' i 'Chinese Coffee' - potwierdzają moją teorię, że nie ma nic bardziej staroświeckiego, niż sztuki teatralne młodych zbuntowanych po upływie lat 40 (no, może jeszcze manifesty futurystyczno-dadaistyczne). Przy 'Local Stigmatic' zacisnęłam zęby i dotrwałam, ale mętne gadki anarchistyczne plus zabawa rodem z 'Mechanicznej pomarańczy' (bez pazura 'Mechanicznej') to nie jest to, co tygrysy lubią najbardziej. 'Chinese Coffee' bardziej strawne, ma kilka ironiczno-zabawnych dialogów, ale pseudodekadencki nastrój również gdzieś się plącze i przytruwa. Nie wiem, dlaczego, do jasnej słonecznej, tak aktywny zawodowo facet, jak Pacino, zabiera się za opowieści o facetach pod 50-tkę wegetujących po piwnicach.

Ku wsparciu duchowemu - w 'Al Pacino: O sobie samym' Pacino wspomina o 'Stigmatic': 'To była jedyna sztuka, w której naprawdę mnie wygwizdano. Właśnie dzięki temu zrozumiałem, że wpadłem na trop czegoś naprawdę dobrego. [...] Pokazałem go mojej córce Julie, a ona stwierdziła, że nic z niego nie rozumie. [...]' Czyli nie tylko 'biedne nieuczone hrabianki' (jakby powiedział Witkacy) mają problem...

'Glengarry Glen Ross' jest oparte na sztuce Davida Mameta - i, jak na razie, jest to dla mnie jedna z najlepszych 'półteatralnych' ról Pacino. Klątwy lecą non stop, ale, o dziwo, akurat w wykonaniu Lemmona, Harrisa i Pacino - mają swoisty szarmancki wdzięk. Nie mówiąc już o rozważaniach Pacino na temat kobiet :)

'Anioły w Ameryce' są na podstawie sztuki Tony'ego Kushnera.

Dotarłam zresztą do angielskiego tekstu sztuki i wygląda na to, że dialogi serialu są mocno osadzone w tekście dramatycznym (autor dramatu sam przerobił go na scenariusz). Co do Pacino - jedna z najbardziej paskudnych postaci psychicznie i fizycznie, jakie zdarzyło się grać A.P., ale dobrze zagrane.

Sam serial dosyć nierówny - ma dialogi pozytywnie zaskakujące, wokół których jest sporo sztucznego pustosłowia a la Woody Allen.

'Salome' na sztuce Wilde'a ma dobrze podany tekst i niezłą muzykę, ale wizualnie jest minimalistyczna. Nie jestem do końca pewna, w jakiej stylistyce to miało być. Stary playboy, którego rajcuje młoda dziewczyna w nocnym klubie i szurnięty rockman moczący nogi w studzience kanalizacyjnej? To chyba najwyraźniejsze odczucie, jakie miałam...