Stonoga

Aimee chce się czuć jak każda inna kobieta, a więc ubierać sukienki i nosić buty na obcasach. Posiada 12 par protez i ma do nich stosunek osobisty – każda para jest inna bo wykonana z innego tworzywa. Jedna wyraźnie wyróżnia się na tle innych. Wykonana z tytanu, uformowana w kształcie księżyca, służy do biegania. Aimee śmieje się, że jej brat nazywa je "robokopami". Dzięki protezom Aimee może zmieniać swój wzrost (176 cm) zależnie od nastroju. Swoje nogi porównuje do okularów. „Tak samo jak niektórzy noszą designerskie okulary, ja noszę designerskie nogi”. Nie wstydzi się ich. Uważa, że sztuczne części ciała są czymś, co należy pokazywać, a nie ukrywać. Niekiedy Aimee narzeka tylko, że nie posiada nóg, które pasowałaby do wszystkiego: „Czasem, gdy jadę gdzieś na dłużej, muszę zabierać ze sobą całą walizkę nóg, bo zrobione są do różnych butów. Najbardziej lubię swoje angielskie nogi. Są piękne i sexy. Kiedy je zakładam, mężczyźni oglądają się za mną i gwiżdżą przeciągle. Zawdzięczam je swojej przyjaciółce z Anglii, która dała mi adres dobrej londyńskiej firmy. Gdy je zamawiałam, mogłam wybrać nawet ich długość i grubość (…)”.

Królowa srebrnego ekranu

Aimee nie lubi się nudzić. Modelka i sportsmenka od czasu do czasu pojawia się na małym i dużym ekranie. Dotychczas zagrała w sześciu filmach. Jej debiutancką rolą była kobieta-gepard w surrealistycznym filmie „Cremaster 3” z 2002 roku, wyreżyserowanym przez zdolnego artystę i filmowca Matthew Barneya. Film uznano za wspaniałe osiągnięcie w historii awangardy filmowej. Świadoma tego Aimee powiedziała: „Do końca mojego życia film będzie wyświetlany w muzeach. W najśmielszych myślach nie mogłam spodziewać się tak dużego zainteresowania”. Na ekranie Aimee pojawiła się jeszcze kilkakrotnie m.in.: w „Five Little Pigs”, „Marvelous”, „Quid Pro Quo” i „In the Wood”. Jej wcielenia aktorskie były zazwyczaj dobrze przyjmowane przez krytykę.

35-letnia Aimee jest bardzo zajętą osobą. Zasiada w składzie licznych komisji ds. sportu i organizacjach non-profit. Obecnie pełni funkcję członka zarządu Kobiecej Fundacji Sportu (Women’s Sport Foundation) i jest ambasadorem marki L’Oreal Paris. Tym samym Aimee znalazła się w gronie słynnych i pięknych kobiet.

Wcześniej przez rok piastowała stanowisko wiceprezesa J.O.B. - ogólnokrajowego serwisu pracy dla osób niepełnosprawnych założonego przez Eleanor Roosevelt w 1947 roku. Była również członkiem komisji Instytutu SPIRE - najstarszego na świecie centrum rozwoju lekkoatletyki.

Piękna blondynka jest niezwykle popularna. Wielokrotnie przyznawano jej tytuł „Coolest Girl in Sport”. Słynne instytuty sztuki i muzea: Smithsonian, The Metropolitan Museum of Art, Victoria i Albert Museum, Tate Modern, prezentują wystawy, których nieodłączną częścią są zdjęcia Aimee, a amerykańskie Muzeum Kobiet za jej wkład w rozwój sportu umieściło ją na liście najwspanialszych kobiet Stanów Zjedonoczonych XX wieku (Greatest American Women of the 20th Century).

Powyższe informacje są oczywiście nieścisłe. Kompletną nieprawdą jest, że Aimee zdobyła jakieś medale na paraolimpiadzie w Atlancie. Jej wynik w biegu na 100 m (17,01 s) nie pozwolił wyjść z półfinału, a wygrała Estonka Annely Ojastu (12,78 s). Na marginesie, lepsza była też Polka Anna Szmul (13,32 s w półfinale), ale została zdyskwalifikowana. Podobnie ma się skok w dal. Aimee z wynikiem 3, 14 m była siódma (wygrała reprezentantka Białorusi Iryna Leantsiuk - 5,70 m). Na 200 m nie była w ogóle klasyfikowana. To są łatwo weryfikowalne informacje. Jeżeli na tym etapie wypisiwane są bzdury to jak traktować resztę??? A gdy podaje się, że rzekomo Aimee powiedziała "...pomyślałam sobie: jeśli mogłam wygrać olimpiadę, mogę i to." to już chyba tylko ręce opadają.
Jeżeli chodzi o aktorstwo, to powiedzmy uczciwe, że zasadniczo grała trzecioplanowe role (czyli jakby daleko do krolowania na srebrnym ekranie). Podobnie na wybiegu pojawiła się epizodycznie. Jedyne co jest tu nieprzesadzone to to, że jest naprawdę piekną i bardzo odważną kobietą i nic nie odbiera pannie Mullins prawa do bycia wzorem (jak to teraz mówią młodzi: Szacun!) i żywym dowodem, że kalectwo nie oznacza skrywania się w domu, ale dobrze byłoby, gdyby media nie robiły ludziom wody z mózgu.

Poprawiam, Anna Szymul (późniejsza srebrna medalistka z Aten). Dla sprawiedliwości dodam też, że klasyfikacja medalowa bywa czasami nieco "niesprawidliwa", bo Aimee startowała w grupie T42-46 sama będąc w grupie T43 (tzn. amputacja obu nóg poniżej kolan). Tym samym startowała z zawodniczami mającymi np. tylko jedną sztuczną nogę (T42) lub z zawodniczami bez ręki (T46). Niemniej, warto podkreślić, że brak obu nóg w niczym nie przeszkadza np. takiemu Oscarowi Pistoriusowi (Blade Runner) w zdobywaniu paraolimpijskiego złota. Ale dość już tych sportowych szczegółów. Wszak to strona o filmach.