można zrobić zły plastycznie filmik. Otóż: nie da się; Dąbrowska jest baśniowa.
Tym niemniej animacje ( dworzec ! ) są przyjemne i świecą raczej blaskiem autonomicznym, aniżeli odbitym.
Ale film wybitny nie jest. Przeprowadzony w klimacie urban art jest zupełnie odrealniony. Usta Igora i włosy obydwojga (Zuz)Ann są piękne, ale otoczenie już z nimi harmonizuje, jest zbyt zreifikowane. Wyobcowani bohaterowie w mieście ?- stara śpiewka. Stary pomysł w nowej, kalekiej raczej formie. Kalekiej, bo wymowa podyktowana tą formą jest raczej biedna w stosunku wymowy i formy Antonioniego.
Właśnie - choćby nie wiem jak Dąbrowska starała się tą twarzyczką ( jaką piękną !!! :D) zasmucić widza, wrażenie jest cały czas mdłe. Miało być prawdziwie, jak mniemam, celem było dotknąć miejskiej podświadomości, a wyszedł rozparcelowany, sfragmentaryzowany videoarcik, którego fabuła zdaje się bardziej podporządkowana możliwościom grafików niż graficy krępowani są linią fabularną.
Tak, największym minusem tego filmu jest jakaś nieprzystawalność formy do treści. Zachwiane są proporcje między jednym, a drugim, film tkwi trochę w konwencji realistycznej, trochę onirycznej, istota tego zabiegu sprawia, że całość nie hipnotyzuje, nie magnetyzuje. Jest nijaki, bezkształtny, bo dzieje się Nigdzie. Nawet rozumiane po urbanartowsku mimesis powinno zadbać o naśladownictwo. Jakieś.
I tylko ta Dąbrowska. :*