Co masz na myśli nawiązując do Pianistki? Pytam bo bardzo podobał mi się ten film :)

Główna bohaterka, która jest już bardzo dojrzałą kobietą, wciąż żyje samotnie z matką - bardzo bogobojną kobietą, przez którą nie może się np. normalnie spotkać z facetem w domu i wymyśla wybiegi niczym nastolatka. Matka jest też jednym z powodów ostatecznie smutnego zakończenia. Ale w międzyczasie ten film ma w sobie niezwykle dużo radości i uroku, dlatego jest to raczej optymistyczno-depresyjna hybryda, a nie depresyjno-depresyjny film, jak Pianistka;)

Dlaczego reżyser się na coś takiego zdecydował? Zapewne chcąc uniknąć sztampowego happy endu...

[UWAGA SPOILER!]

dlatego też okazuje się, ze uczucie młodego lekarza do głównej bohaterki tak naprawdę wynikało głównie z fascynacji jej ogonem - to on go przede wszystkim "kręcił", a nie sama Natasza jako kobieta i jako człowiek. Kiedy przyszła chwila, że mieli się kochać, on wolał ssać jej ogon... Stąd też jej załamanie po tym, kiedy wcześniej wydawało się, że spotkała swoją "drugą połówkę" i przeżywała mnóstwo szczęścia i radości. Ja osobiście nie odczułem w tym niekonsekwencji czy braku umotywowania we wcześniejszej narracji.

Rozumiem, twoje spojrzenie, ale po prostu do mnie nie trafiło. Moim zdaniem było wymuszone. Reżyser systematycznie budował pozytywne przesłanie: bądź sobą, każdy wiek jest dobry, aby rozpocząć życie na swoich zasadach, pokochaj siebie, itd, aby na koniec stwierdzić - nie, nie, to wszystko kłamstwo, nic się nie uda, nawet nie próbuj i tak presja społeczna cię zniszczy, dopasuj się.
Zakończenie dosłownie unieważniło wcześniej konsekwentnie budowaną narrację. Wróciliśmy do punktu wyjścia. Co gorsza - bohaterka wróciła do punktu wyjścia, nauczyła się tylko tego, że nie warto ryzykować i próbować coś zmienić, bo to tylko dodatkowe cierpienia. Kompletnie bez sensu. Dla mnie była to po prostu chęć wprowadzenia na siłę dramaturgii i powagi do filmu, który wyraźnie był kręcony w konwencji komedii romantycznej.

"Reżyser systematycznie budował pozytywne przesłanie: bądź sobą, każdy wiek jest dobry, aby rozpocząć życie na swoich zasadach, pokochaj siebie, itd, aby na koniec stwierdzić - nie, nie, to wszystko kłamstwo, nic się nie uda, nawet nie próbuj i tak presja społeczna cię zniszczy, dopasuj się."
Ja nie doszukuję się aż tak "poważnego" przesłania w tym filmie, może dlatego odbieram to inaczej... :)

Mam dokładnie takie same odczucia.

Nie sądzę, żeby to było niekonsekwentne. Widocznie taka była wola reżysera, żeby przedstawić taką oto rzeczywistość - kiedy metaforyczny ogon, czyli jakiś impuls do zmiany, bycia wreszcie sobą i nieoglądania się na presję społeczną, rzeczywiście wpływa pozytywnie na jej życie, dowiaduje się, że inni po prostu nie dadzą jej tak łatwo spokoju...odcina ogon, czyli poddaje się. Widocznie wizja reżysera miała być pesymistyczna,a nie, tak jakbyś chciał/chciała - z pozytywnym przesłaniem. Zresztą to był jej wybór, film ukazuje rzeczywiście we wcześniejszych sekwencjach, że wyzwolenie się z okowów presji społecznej daje szczęście i ja przy tym zostanę, ona się poddała, co nie znaczy, że my musimy taki morał wynosić, że nie warto, bądź się nie da. Myślę, że film kładzie szczególny nacisk na zabobonne rosyjskie społeczeństwo.

Nie no, pewnie, trudno się nie zgodzić, że każdy może wynieść lekcję dla siebie. Ale tu nie chodzi o moje chcenie a propo tego filmu, ale o to, że jego końcówka pod względem nastroju, estetyki, gry aktorskiej, wydźwięku jest czymś zupełnie osobnym od reszty filmu. Nie miałabym nic przeciwko pesymistycznemu zakończeniu, gdyby wszystko było spójne, zgrane, dopracowane. A tymczasem od pewnego momentu - pamiętnej wizyty w zoo, mamy jakby osobny film, zupełnie inną bohaterkę (i bohatera) - nagle wszystko zostaje ucięte jak ten ogon. Nie przekonało mnie to.

hej, właśnie obejrzałam film, więc jestem "na świeżo"...kurcze, jak dla mnie całość była bardzo spójna.. nie wiem, może po prostu nie oczekiwałam komedii romantycznej? jakoś od początku czułam w tym filmie takie pesymistyczne pęknięcie...że to po prostu nie mogło się dobrze skończyć... ale oczywiście, każdy inaczej to odbiera...