Kiedy wciąż nawiedzają nas widma zaprzepaszczonych marzeń, gdy dopada nas tęsknota za tym co przepadło, kiedy w pogoni za czymś złudnym, nierealnym
dewastujemy dotychczasowe życie.

Mika, podobnie jak Aki, lubuje się w historiach outsiderów, ludzi nie mogących odnaleźć w społeczeństwie, w którym przyszło im żyć. Omawiany film to historia
Zombiego, typa ok. 30tki, którego życie wali się, za sprawą nie przystosowania, bliżej nie określonych tęsknot i pragnień i alkoholizmu. Zombie jest basistą, na
ostatek bardzo dobrym, problem w tym, że grę w zespole traktuje podobnie jak kobietę – nie potrafi się zaangażować, upija się i jest zupełnie odpowiedzialny. Na
początku pragnie odzyskać byłą dziewczynę. Gdy to mu się udaje pojawia się zespół. Wtedy ciągnie do siedzenia w knajpie i samotnego picia. Jakaś dziwna siła
każe zostawić wszystko i uciec. Ale oczywiście jak się ucieknie od tego, co się kocha, to znowu pojawi się tęsknota. I to bolesna, ku*ewsko sprecyzowana.

W tle co jakiś czas pojawia się zespół Ghost Train. Kapela, która jest ponoć świetna i gra koncerty na całym świecie, ale tak naprawdę nikt nie widział jaką grają.
są owiana mgiełką tajemnicy grupa trzech typów w ciemnych okularach. Można by ich traktować jako metaforę. Nasz bohater pragnie grać, żyje tym, ale nie
potrafi tak naprawdę zagrać koncertu, bo jest wiecznie pijany. Ghost train nie istnieją naprawdę, stanowią raczej obraz jego tęsknoty, jego naiwnego
wyobrażenia o życiu muzyka. Chyba. Bo to końca nie rozgryzłem wielu apsketów tego filmu.

Obraz Miki Kaurusimakiego ogląda się naprawdę świetnie. Klimat jest bardzo dobry, plenery piękne, muzyka bardzo fajna, w kilku momentach pobrzmiewa
„Solitude” Black sabbath – niezbyt subtelny, ale dobitny komentarz. Jest troszkę humoru, ale ogólnie film do wesołych nie należy. Można pomyśleć i podelektować
się formą.

Polecam