Film jest naprawdę ponury, na co składają się m.in. świetne zdjęcia, świdrująca muzyka autorstwa Kilara i fenomenalna kreacja Zygmunta Hubnera. Film jest niezłym, i bardzo drobiazgowym portretem Warszawy lat 60-tych ..od obleśnych melin Pragi, po high-life Saskiej Kępy i Bristolu, gdzie wszystko się splata i łączy. Fajna jest też strona formalna filmu- akcja posuwa się do przodu z różnych ujęć czasowych, w retrospekcjach pojawiają się dalsze retrospekcje itp. Sporo można dowiedzieć się o metodologii śledztwa..przy czym nadrzędy przekaz filmu wydaje się zasadzać w jakimś egzystencjalnym niepokoju-chore społeczeństwo, chore relacje. Serdecznie polecam-jako dosyć wyjątkowy w polskim kinie kryminał z ambicjami.