Męczące, a nawet irytujące dłużyzny, nie prowadzące właściwie do niczego konkretnego, za to ciągnące się w nieskończoność sceny. Dialogi na tak samo niskim poziomie. Widać, że beznadziejnie napisane potrafią położyć nawet najlepszych aktorów (jak np. scena z Markiem Kondratem, który ma w swojej roli naprawdę kiepskie teksty i choćby nie wiem jak się starał, to tej tekstowej biedy samym warsztatem niestety nadrobić się nie da).

Sceny gdzie jest trochę więcej dynamiki, delikatnie mówiąc, także nie wypadają najlepiej. Powłóczące nogami zomo i Zamachowski gibający się niczym Charlie Chaplin i Buster Keaton 70 lat wcześniej. No cóż... nie jestem pewien czy miks slapstickowej komedii i wydumanego dramatu egzystencjalnego był zamierzony. Moim zdaniem efekt żenująco słaby.

Bardzo sobie cenię wiele polskich filmów z okresu prl jak i "świeżo po", ale ten jest dla mnie jednym z największych rozczarowań, a przez to najgorszych rodzimych produkcji z jakimi się zetknąłem.

Jedyna zaleta: krótki czas trwania. Chociaż to akurat może być względne, bo jak już napisałem, dla mnie film ciągnął się jak flaki z olejem.