Znów ten sam błąd reżyserski - poziom niepokoju niezmienny na całej długości filmu. Nawet podczas mycia naczyń przez bohaterkę, czujemy grozę, jakby właśnie coś jej groziło strasznego. Może już za sekundę skończy się płyn domycia naczyń?

Czemu współcześni reżyserzy nie rozumieją, że nastrój trzeba stopniować? Że trzeba dać widzowi trochę oddechu?