Gdybym miała ocenić ten film w kontekście gatunku, do którego został przypisany, dałabym mu nie więcej niż 3/10. Wykreowany w umyśle chłopca Stwór miał aż nazbyt groteskowy wygląd, przez co stracił na wiarygodności i odwrócił planowany efekt wywołania u widza poczucia lęku. Zdałam sobie sprawę, że postać ta, przypomina mi bardziej jednego z bohaterów kukiełkowych dzieł Tima Burtona. Poboczne postacie pojawiające się w snach chłopca były zdecydowanie lepsze. Niepokoiły mnie ich uśmiechnięte bądź wykrzywione ze złości, pozbawione oczu twarze. Strach potęgował się wtedy, kiedy były to dzieci. Sam Cody, jest naprawdę uroczy. Pomimo tak licznych, życiowych zmian, wykazywał się kulturą oraz ułożeniem. Nie panując nad tym co dzieje się po jego zaśnięciu, próbował za pomocą różnych metod pozostać przy pełnej świadomości. Jadł słodycze, pił kawę i napoje energetyzujące oraz szczypał swoją skórę, mając nadzieję, że ból przywróci mu koncentrację. Patrząc na jego starania, rosła wobec niego moja sympatia. Powód, przez który pojawiał się Stwór, naprawdę chwytał za serce, a jego istnienie wynikało ze złego zinterpretowania słów i obrazów, ujrzanych w wieku zaledwie trzech lat. Za pomysł i argumentację całej idei filmu, należą się duże brawa.