Mówię o twórcach filmu. Spodziewałem się, że może to być coś dużo lepszego, ale nadzieje były bezzasadne.

Problemem jest tu przede wszystkim scenariusz, który wygląda, jakby wyjęto go z jakiejś tandetnej telenoweli – dwóch ludzi odkrywa, że ich małżonkowie mieli romans, więc po ich śmierci oni nawiązują romans ze sobą. Piękne. Do tego słabe wątki poboczne – wybitnie sztampowe śledztwo prowadzone przez Dutcha oraz nijaka kampania polityczna Kay. Oba są mało interesujące i kiepsko łączą się z głównym wątkiem, a jedyne, co dobrego z nich wynika, to fakt, że pomagają dopełnić portrety głównych bohaterów.

Mam wrażenie, że mogłoby być znacznie gorzej, gdyby ten film dostał jakiś gorszy reżyser; Pollack przynajmniej jest w stanie zbudować tu trochę nastroju, w czym pomagają mu świetne zdjęcia oraz muzyka. Ale nie bardzo jest w stanie wycisnąć z tej historii jakiekolwiek emocje. Harrison Ford chyba wiedział, w jakie bagienko się władował, ponieważ ma swoją rolę kompletnie gdzieś i w ogóle się nie stara (a przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie) i widocznie chciał tylko odebrać kasę i się pożegnać. Kristin Scott Thomas zaangażowała się w odgrywanie swojej postaci trochę bardziej, ale duet głównych bohaterów i tak wypadł wyjątkowo nijako. Żaden aktor nie wznosi się tu ponad przeciętność, a co niektórzy z drugiego planu jeszcze zaniżają poziom.

Ale nie jest doszczętnie beznadziejnie. Udało się tu przynajmniej stworzyć w miarę przyjemny, romantyczny nastrój. Film całkiem przyzwoicie ukazuje też, jak trudno było bohaterom pogodzić się ze stratą małżonków (i ze zdradą), ale nie jest to nic odkrywczego, ani nie zostaje zanadto zgłębione. Można to sobie obejrzeć bez nastawiania się na wielki seans; jest kompletnie przeciętnie, ale dobre i to. Zwłaszcza w porównaniu do większości późniejszych melodramatów…