i nie stawia na intensywność myślenia, to mnie się podobało. Dziś chyba tak mówi się o wielu rzeczach ze śmiercią włącznie - z gorzkim uśmiechem, szczyptą humoru, bez wielkich zadum i drapań się po głowie.
Treść to w 99 procentach nawiązanie do śmierci, zaś w 1 procencie do życia, ale ten jeden okazuje się być zasadniczym. Reżyserka chce pokazać coś, co dobrze wiemy: da się żyć w perspektywie śmierci. Mało tego, śmierć pozwala wydobyć dodatkowe dawki ciepła, otwartości, tolerancji, serca itp. I to właściwie wszystko. Mnie się spodobało, że nie ma tu mądrzenia, a znalazlo się miejsce na łyk humoru. Bo po prostu trzeba żyć i cieszyć sie każdą chwilą, bo powroty w tej kwestii nie istnieją.
Choć z drugiej strony nie jest tak źle jak pokazuje reżyser, który widzi tylko pasma niepowodzeń, samotności, nieporozumień i śmierci. Nie jest tak, choć rzeczywiście każdego dnia i każdej minuty ktoś odchodzi. To też w końcu część ludzkiego życia. Tajemnicza.