Treści w tym filmie jest na góra 20 minut. Reżyser nadał całości ekstremalnie powolne tempo i postanowił operować głównie niedopowiedzeniami, co początkowo intryguje i kojarzy się z kinem Lyncha, ale w połowie seansu już tylko irytuje i niczego ciekawego nie wnosi do fabuły. Somnambuliczne postaci poruszające się jak muchy w smole, puste korytarze i śnieżne krajobrazy budują pewien klimat niepokoju, ale to naprawdę za mało, by nazwać ten film horrorem.
Dlatego figurę Szatana (jakże dosłowną - te rogi;) ) potraktowałbym symboliczne i rozpatrywał ten film jedynie w kategoriach studium choroby psychicznej. Ale i tu reżyser unika pogłębionej analizy, skupiając się wyłącznie na formie. Obraz nieco ratuje świetne aktorstwo Kiernan Shipky, ale tym bardziej szkoda, że jej gra posłużyła miernemu filmowi.
Myślę, że reżyser bardzo chciał stworzyć nieszablonowe kino i sam zapędził się w kozi róg, bo unikając jak ognia rozwiązań fabularnych, które kojarzyłyby się z bardziej schematycznym horrorem, zgubił po drodze wszelką grozę. Jego ambicje nie miały zresztą szansy się spełnić przy takim ubogim w treść scenariuszu. Albo po prostu zabrało mu talentu, jakim błysnęli ostatnio twórcy "Coś za mną chodzi". Oba filmy mają ze sobą wiele wspólnego, ale "February" nie dorasta do pięt "It follows".