Zaczynamy od ujęcia z góry – bohaterowie wbiegają na stację, by od tyłu wejść na pociąg. I tam zostają, gdy pociąg rusza, na dachu, na świeżym powietrzu. CGI? Nie, to dokument. Jego protagoniście robili takie rzeczy, a potem wstawiali je do Internetu, by kolejne wyświetlenia nabijały im sławę oraz pieniądze, ale w tym wszystkim chodzi też o coś więcej. Parkour, niebezpieczna wspinaczka na różne obiekty, ryzykowanie życiem czy mandatem – za tym wszystkim stoi zrozumienie, kim są ci ludzie, dlaczego to robią? A te konkretne osoby miały konkretne dzieciństwo, mają problemy – i paradoksalnie łatwiej jest im wykonać skok na 10 metrów z jednego budynku na drugi, niż po prostu stawić czoła codzienności. Kolejne wyczyny zajmują im głowy, myślą tylko o tym – nie mają miejsca w życiu na nic innego.

Nagrania faktycznie są imponujące, a mniej obyta część widowni w kinie wielokrotnie wydawała z siebie różne dźwiękowe reakcje na to, co widzieli. Warto wręcz ostrzegać – jeśli nie chcecie oglądać POV osoby wchodzącej na most, lepiej obejrzyjcie ten tytuł w domu, gdzie będzie możliwość przeskoczenia danego fragmentu (plus mniejszy ekran). Warstwa filmowa wbrew pozorom jest bardzo spokojna i merytoryczna, nie stawia protagonistów pod ścianą ani też nie stawia na tanie szokowanie. To uczciwy, ludzki tytuł.

W zasadzie jedynym problemem – nie minusem! – jest prawdopodobne wykorzystanie przez kogoś tego filmu jako argumentu, że trzeba być chorym na łeb, by uprawiać parkour. Film jednak sam w sobie niczego takiego nie robi – nie analizuje środowiska, tylko konkretne osoby. Nie można obiektywnie twierdzić, że ich osobista historia reprezentuje całe środowisko.