Film Lioreta, tak, jak m.in. wcześniejsza Ukryta tożsamość i późniejszy Człowiek z Havru, to próba budowania wiarygodnej opowieści o Europie zmagającej się z nowymi przypływami imigrantów. Nie jest to ani łatwe ani częste przy europejskim egoizmie i hipokryzji /vide stosunek Polaków do imigrantów/. Sprawdza się tu stara prawda, że potrzebujemy Innego by poznać samych siebie i nadać sens swemu życiu. Na porażający obraz społeczności Calais – nieufność, donosicielstwo, obojętność , przemoc – nakłada się historia kilku ludzi próbujących się z tego kręgu egzystencjalnej śmierci wydostać, zawsze za cenę społecznej obstrukcji, naruszenia prawa, groźby więzienia czy utraty pracy. Dla mnie jednak jest to jedynie kontekst dla opowieści o sensie utopi. Bo utopijna jest miłość Bilala do dziewczyny, którą pokochał jeszcze w kurdyjskim Iraku. Zamknięta w domu ojca w dalekim Londynie pozostanie dla niego nie osiągalna. Ale fakt, że wyruszył – 4 tysiące kilometrów pieszo – ku niej sprawia, że ziarno utopijnej miłości wyda owoce, choć to nie jemu dane będzie je zbierać, tylko parze francuskich rozwodników, którzy – z różnych powodów, też egoistycznych na początku (Simon) – zdecydowali się pomóc imigrantom.