Rzeczą, która mnie najbardziej zażenowała, to zdecydowanie sceny w szpitalu, jakże gęsto
nasycone rozmowami na temat HIV jako problemu społecznego; lekarze i pacjenci sypali jak z
rękawa statystykami przy sztucznie brzmiących dialogach, a widz dostaje pięćset ton faktów na
temat leków, wirusa, układu odpornościowego... Miejscami czułem się
jak podczas oglądania filmu edukacyjnego, albo ekranizacji jednego z artykułów Wikipedii.

Złotą Malinę dla McConaughey i Jennifer Garner za najgorszą parę filmową roku! Rozmowa w
restauracji była kompletnie nieprzekonująca, nie czuć było żadnej chemii, ani uczucia, ani fascynacji, ani
czegokolwiek prócz pustej konwencji. Jennifer Garner opanowała wówczas tylko dwie miny:
minę zbitego psa, kiedy McConaughey przy kolacji poruszał problemy społeczne, oraz przytępawy,
służalczy uśmiech (merdanie ogonem), kiedy McConaughey zaczyna błyszczeć humorem.

W ogóle przemiana Jennifer Garner, z wiernej służebnicy służby zdrowia do zwolenniczki metod
Woodroofa to płycizna bez pokrycia. Przede wszystkim nie widać było kolejnych stadiów
tej przecudownej przemiany, a scena, w której mówi symboliczne „f*ck you” lekarskiemu
gremium… ach, zaparło mi dech w piersiach! (Żartuję, oczywiście)

Mnóstwo krótkich wstawek, składających się razem na mozaikę zupełnie niepotrzebnych
scen. Dodatkowo scenariusz sypie się w rękach mniej więcej od połowy filmu, do tego stopnia,
że scenarzysta chyba w pewnym momencie zapomniał, że bohater ma HIV… No i o czym był to
film? O tolerancji? O woli życia? O wzięciu losu w swoje ręce? O chorobie prowokującej do
przemiany? O przyjaźni? O miłości? O czym? Tak, wiem, o wszystkim na raz (może prócz „woli
życia”, bo tego tematu nie zauważyłem w filmie, choć widziałem taki slogan na plakacie), a
wszystko to zmielone, zmieszane i wepchane w formę kina obyczajowego o amerykańskim
bohaterze niczym mdły, niestrawny farsz.

4) Symbolika tego filmu to jakieś przedszkole. Krzywo zawieszony obraz kwiatów, który
bohaterka pod koniec filmu poprawia tak, aby wisiał prosto. Może to kwestia stępionej
wrażliwości, ale się nie popłakałem. Płakał za to McConaughey, w samochodzie, ale na początku
nie wiedziałem, czy śmieje się, czy płacze, czy udaje ryk ujeżdżanego bawoła. Sugeruję to, że
Oscar jest jednak niezasłużony, choć potrafię zrozumieć, że został on wręczony
McConaugheyowi dlatego, że schudł tyle a tyle, następnie przełamał ciągnący się za nim
wizerunek komediowo-romantycznego bawidamka, a do tego odegrał rolę homofoba, który
przemienia się niczym Gustaw w Konrada w trzeciej części „Dziadów. Tak czy inaczej, filmowy
Woodroof to jedna z najmniej przekonujących postaci, jakie ostatnio pojawiły się na srebrnym
ekranie; pomijając oczywiście psychologiczną płyciznę tego bohatera, nawet gdyby przyjąć, że
reżyser chciał z niej uczynić raczej postać-symbol niż pełnokrwistego człowieka.