na co dybie w wielorybie cały świat i okolice - tam na aff wrocław - w sumie nie wiem, ale coś tu jest na rzeczy, coś tu się odbywa, jakaś transgresja, alchemia, magija.

nadprodukcja kolejnych pukających do drzwi wieloryba hominoidów zgodnie z prawem naturalnego przyciągania - aronofsky zresztą nie byłby sobą gdyby nie podbudował znaczeń symboliką chrześcijańską - i tak w obecności wieloryba ekstrementy zamieniają się w złoto, przytulane są traumy, zabliźniają się rany, naczelne coraz bardziej się uczłekokształtniają. oto orbitujące wokół wielkiej ryby mniejsze byty monoryby wznoszą się na wyższe poziomy istnienia. i dalej, przyciężkawe ciała, wystawione na światło, przemieniają się w ciała złote i odprowadzane z powrotem, ku światłu, ku prawdzie, do miejsca w którym niebo łączy się ze słońcem, na przekór prawom grawitacji..

przy czym aronofsky nie przynosi fałszywego pocieszania, żadnej wiary ni nadziei, a konktetne materiały dowodowe. rodzaj psychoterapii, która boli, wzrusza i porusza, cieszy i ostatecznie koi. bez patosu, bez nadmiernego metaforyzowania (mother, noe, źródło), bliższej realizmowi Zapaśnika. postuluje bolesne urzeczywistnienie, narodziny środka, spalenie w ogniu radykalnej uczciwości i szczerości. ale nie wszyscy będą ożywieni - jak powiadają alchemicy - w obecności wieloryba manifestuje się prawda, która wyzwoli tylko tych, którzy naprawdę będą na nią gotowi. (dostawca pizzy domino ucieknie w popłochu na przykład, choć ta relacja obiecująco się zapowiadała, resztę przykładów celowo pominę) (a też przypomnę, iż przy pożegnaniu innego słowostwórcy lat temu dokładnie 33 nie wszyscy poeci mieli odwagę by wskoczyć na ławkę z okrzykiem: oh captain, my captain!) (obecność whitmana budzi skojarzenia).

tymczasowo reasumując: w specyficznej odmianie kina żywieniowego niepokoju rozgrywającego się w przedpokoju, na kilkunastu metrach kwadratowych zaledwie, mamy do czynienia z cichym i niejednoznacznym, gęstym od emocji i znaczeń, kameralnym arcydziełkiem.