W tej historii najlepsze jest to, że jest w pełni prawdziwa. Jedyną sceną, która była podrasowana jest ta, gdy główny bohater leżał w dżungli i łaził po nim robal. W rzeczywistości po pierwowzorze nic nie łaziło. Twórcy uznali, że byłoby fajnie to podręcić i dorzucić tak jakiegoś węża. Prawdziwy Chick Donohue mówił, że miał wtedy stracha, że właśnie coś na niego wejdzie, ale nic takiego się nie zdarzyło. Efron dodał, że on bardziej od węża bałby się jakiegoś egzotycznego wielkiego robala. Więc „ku jego uciesze“ właśnie tak zrobiono. Cała reszta, każda scena, każdy dialog, są w 100% realne. Historia jest tak nieprawdopodobna i tak pełna przypadków, że uznano bezcelowe jej „podkręcanie“ na potrzeby współczesnego kina. Niektóre sceny chciało nawet usunąć, np. tę gdy Chick w środku nocy, gdzieś w głębi wietnamskiej dżungli, przy stadzie pędzących słoni, spotyka swojego kumpa z nowojorskiej dzielni. No przecież to nierealne. Ale jednak tak było. Scena została. Dobrze się całość ogląda - niby gdzieniegdzie fajny fun, ale miejscami też smutne refleksje. To drugie nawet częściej.. Bardzo pozytywne zaskoczenie.