Takie właśnie towarzyszyły mi odczucia oglądając ten film. Jej słowa, które obrazowały to, jaką walkę toczyła w swoim życiu z tymi, którzy mieli ją wspierać, być podporą a byli wilkami i pasożytami, którzy na niej żerowali. Bo jak inaczej określić jej bliskich?
Matka, która była dla niej bardzo surowa i wywierała presję, aby była najlepsza. Chcąc stworzyć kogoś na wzór siebie, skoro sama nie spełniła swoich ambicji… oczywiście wszystko dla dobra Whitney.
Ojciec, dla którego liczyła się tylko KASA… czego dowiódł w momencie pozwu żądając od Whitney pieniędzy. (1.gwóźdź do trumny)
Bracia, którzy dostawali od Whitney pieniądze i przyzwyczaili się tym samym do wygodnego życia. Wprowadzili ją w to całe świństwo (dragi).
Do tego dochodzi zazdrosny mąż.
Mam wrażenie, że jedyną osobą, która tak naprawdę ją bezinteresownie kochała i dobrze życzyła była Robyn. Być może Whitney miała tego świadomość, ale niestety na swoją zgubę wybrała męża, gdy ta postawiła jej ultimatum. (2.gwóźdź do trumny) Wtedy praktycznie została sama. Wiele razy mówiła o tym jaki świat jest zakłamany. Fani dla których nie liczy się jej dar, tylko show. Rodzina, dla których liczyły się jej pieniądze. Z jednej strony powracające koszmary i demony z dzieciństwa(brak miłości rodziców, tułanie się po różnych domach, molestowanie, rozwód rodziców, szykanowania ze strony rówieśników), a z drugiej małżeństwo, które być może miało rozwiązać jej konflikt wewnętrzny. To wszystko ją przytłoczyło i rozczarowało… Jedyne co miała to dar, który niestety nie ma znaczenia bez wsparcia rodziny oraz odpowiednich ludzi, którzy potrafią go dobrze wykorzystać i tutaj tak właśnie było… dlatego straciła sens życia.
Jedyne czego mi zabrakło to wypowiedzi Robyn, która tak naprawdę najwięcej wiedziała na temat Whitney.