Nie popełniono wielu grzechów współczesnych polskich komediodramatów czy komedii, czyli dialogi były udane, logiczne, osadzone w akcji, budowały to, czym były postacie, reżyseria bardzo dobra, miało się wrażenie, że są to zdjęcia z ukrytej kamery; montaż w punkt, pokazywano tyle, ile trzeba i w rytmie idealnie sprzęgniętym z akcją; aktorstwo bardzo dobre. Oglądałem film ok.g.1:30 w nocy, trzymał mnie mimo senności do końca...
Jedna rzecz, która narzuciła mi się od razu, w czasie projekcji - wiwisekcja tematu relacji polsko-niemieckich zapowiadała się na początku jako przenikliwe cięcie Zanussiego, przeprowadzające nas przez warstwę satyry do głębokich konstatacji i sentencji rodem z Wyspiańskiego, ale jednak zatrzymaliśmy się na poziomie satyry, tak tu zgodny jestem z autorem recenzji Filmwebu, zatrzymaliśmy się na etapie kabaretu.
Nie uznaję jednak tego za coś radykalnie obniżającego ocenę filmu. Na co dzień widzimy polskie kabarety z marnym, amatorskim aktorstwem, a tu wszystko żyje, emanuje wiarygodnością, choć rzeczywiście, ujmując nas realnością, nie prowadzi ku złożoności wyśmiewanych zjawisk. Niemniej sądzę, że da do myślenia tym z nas, którzy wchodząc w stereotypy, zdolni są jeszcze do odwrócenia kamery w stylu Filipa Mosza z "Amatora" - na siebie. Uniwersalne w tym filmie jest pokazanie, że nie tylko na weselu polsko-niemieckim, lecz na co dzień (bo stale ulegamy stereotypom) bez przyjęcia jakiejs opcji najwyższej będziemy potykać się o własne nogi i tracić wspólny, nawet wyuczony na lektoratach język niemiecki z sąsiadami lub inny język z odpowiednio innymi cudzoziemcami. Myślę, że bez uniwersalności chrześcijańskiej, bez pojęcia przebaczenia, miłości, bez dążenia do pojednania na gruncie chrześcijańskim wrócimy na wieżę Babel, doznając już nie tylko zróżnicowania języków, ale rozpadu na poziomie że tak powiem myśli, że już nawet poczucia człowieczeństwa u bliźniego zza granicy nie będzie.