Bez fabuły, bez scenariusza, bez aktorskich umiejętności, bez polotu, bez akcji, bez estetyki, bez kontrowersji, bez wzruszeń, bez płaczu, bez emocji. Jeden wielki bezmiar ciemnej, filmowej toni. * Gdy nie ma się pomysłu na wypełnienie treścią filmu kostiumowego, to pokazuje się służącą rozpinającą i zapinającą gorset swej kapryśnej pani... Po kilka razy. Rozumiem, że tytuł zobowiązuje, ale nie trzeba powielać tych czynności przez 1/4 filmu, mniemając, iż widz jest analfabetą. O wiele większe rozczarowanie niż "Wieloryb" cytujący Moby'ego Dicka z podobną częstotliwością, co czynność wykonywaną przez wyżej wymienioną rozpinaczkę. Mniej więcej po trzydziestu minutach filmu, straciłam wszelkie zainteresowanie losem Sisi. Czasem mam wrażenie, że tak jak w nurcie modnego od kilku lat gatunku "Holo-polo", autorzy książek postanawiają produkować treści w oparciu o scenografię obozu koncentracyjnego, jako przyciągającego pieniądze sztafażu, tak w "W gorsecie", postanowiono przybliżyć wątek przemijania i depresji, umiejscawiając akcję w Schönbrunn. Wszystko nieudolne i mdłe. Sisi przemawia Paul'em Coelho. Scena, która ma być dramatyczna, wychodzi prześmiewczo. Cytując słowa z szlagiera: "Tylko koni, tylko koni żal". Mnie byłoby żal straconego czasu, ale dzięki kinowemu towarzystwu tak się nie stało.