Jestem świeżo po.. Z zaschniętą łzą radości. Moge tak napisać? Brzmi niemęsko? Ha, a niech sobie brzmi.

Z filmami jest troche tak, że w zasadzie każdy może do jednej osoby przemówić, a dla drugiej będzie gniotem nie do zniesienia. Z czego to wynika? Ano z tego, że indywidualne doświadczenia zawsze będą mniej lub bardziej indywidualne a to one są wyznacznikiem tego jak odbieramy świat, a przez to również filmy.

Osobiście jestem osobą wiecznie pogubioną w życiu. 1989 przy nicku świadczy o tym co mnie powoli zaczyna konkretnie drażnić i dobijać. 27 lat na karku, wypadałoby się w końcu qrwa ogarnać co nie? No cóż.. Tak to jest jak gdzieś po drodze zatraci się siebie, zagubi we własnych problemach, straci głos własnego serca, zpipczy, nie wie kim do końca się już jest.. Czas płynie, życie leci, a ja stoje w miejscu. Nie jestem facetem jakim chce być. Życie domaga się czegoś więcej!

Film nie jest tylko kapitalnym dramatem romantycznym, ale w pewnym momencie pozwala odkryć też "cząstke siebie" tak samo jak robi to główna bohaterka. Te cząstke o której się już zapomniało, o której byc może serce kiedyś krzyczało a teraz nie ma już nawet siły szeptać..

Polecam z całego serca