nic specjalnie nowatorskiego, nic co nie byłoby już użyte w obrazach innych twórców, i nic takiego tu nie było potrzebne, nie sądzę by też na tym autorowi zależało. Film wcale nie jest pozbawiony fabuły, jak mu się zarzuca, przeciwnie krok za krokiem, obraz za obrazem przechodzimy zmaganie ze śmiercią, żałobą. Ruch i bezruch, dźwięk i cisza, emocja i jej brak, wszystko to przenika się jak życie i śmierć. Bohater przerażony tym, co go spotkało stara się żyć, codziennie, cały czas jednak tuż obok jest jego brat, śmierć. W filmie nie ma wybitnych kreacji aktorskich, nie ma nadzwyczajnych postaci, cały przedstawiony świat jest zwyczajny, lecz właśnie za sposób pokazania tego świata należy się autorowi uznanie, to jest sztuka.