powinienem coś dodać od siebie, ale mój przedmówca napisał chyba wszystko co chciałbym tu zamieścić Wong rulez :D:D

Przed chwilą skończyłem oglądać i dalej Fallen Angels to potężny kop w ryj, film ostatni raz widziałem ze 3 lata temu, wtedy doszczętnie zmasakrował mnie po pokoju, teraz jest nie inaczej. Muszę go częściej oglądać. Cholera, jak ja kocham ten film.

Kar Wai potrafi zahipnotyzować człowieka.:)

Magia, niby nic nadzwyczajnego a jednak nie da się oderwać wzroku od ekranu...

Dołączam się do tych zachwytów :) Niesamowity film.

Ja bardziej niż wykonaniem, zachwycam się historią. Piękny film o miłości. Prawdziwe życie. SPOILER

To jest prawdziwe życie. Dwójka bohaterów szuka swojej miłości. Z tego, co pamiętam, to Kaneshiro został poderwany, a potem porzucony bez powodu i traktowany jak powietrze. Dziewczynie podobał się kiedyś, potem stwierdziła, że to chyba przygłup. Moja interpretacja. Mogę też już dobrze nie pamiętać. Reis kochała faceta, który też był nią zainteresowany. W tym wypadku jednak on był z innego świata, płatny zabójca, który raczej nie ma szans na stały związek, jej imponowało, że to był twardziel, ale jednocześnie ta sama cecha powodowała, że była to miłość nie do spełnienia, bo jak można być z kimś, kto zaraz może zginąć. I takim sposobem, Reis i Kaneshiro nie spełnili swoich miłości. Oboje mieli swoich wymarzonych partnerów, ale obie miłości były nieszczęśliwe z różnych względów, ale nieszczęśliwe. Z jednej strony odrzucenie (szczególnie, że na początku byli razem, a potem dziwna odmiana - przykry przypadek), z drugiej śmierć faceta. Okazuje się, że oboje doznali miłosnego rozczarowania, bo miłość jest ślepa, a nie rozważna. Zakochali się w osobach, które do nich nie pasowały, ale byli tak zaślepieni i zniewoleni przez to coś, co człowiekiem kieruje w takich sytuacjach, że nie mogli tego przyznać przed samymi sobą. I Reis, i Kaneshiro kochali prawdziwie i szaleńczo, na zabój, swoje obiekty westchnień. Jednak prawdziwy związek znaleźli kiedy się spotkali. Finałowa scena jest piękna. Nie ma euforii, czy nawet jakichś zalotnych i uwodzicielskich spojrzeń. Ich spotkanie nie wywołało burzy emocji i namiętności. Byli spokojni, trochę załamani. Poprostu do siebie pasowali i to było kluczem. Nie padli z wrażenia na swój widok. Oboje znaleźli prawdziwą miłość tam, gdzie jej nie szukali, w pokrewieństwie dusz. Trochę przypomina mi to historię z "500 dni miłości". Tam bohater również cały czas łudzi się, że będzie z kimś, mimo, iż wie, że tak naprawdę ta osoba nie jest mu przeznaczona (odrzucenie). Na koniec poznaje osobę wcale nie gorszą, ale kogoś z kim łączy go pokrewieństwo dusz. Nie kieruje się wrażeniem, ale słowami, które ich łączą. Reis i Kaneshiro nie byli swoimi wymarzonymi partnerami. Takich partnerów można kochać jedynie w marzeniach. Naprawdę idealni partnerzy, to tacy, którzy są z nami takimi, jakimi jesteśmy. W ich przypadku okazało się, że najpierw musi być rozum i logika, a potem uczucie. Okazało się, że Kaneshiro wcale takim przygłupem nie jest, a Reis wcale takiego przerysowanego twardziela nie potrzebuje.

Podpisuję się pod tym + fantastyczna, klimatyczna muza. Najlepsza scena oczywiście ta w barze z podkładem Lor Anderson - speak my language 9/10

Również się pod tym podpisuję. :) Ten film ma niesamowity klimat.

lepszy od "Chungking Express"? Oglądam Chungking Express i klimat mnie nie powala, nie wiem czy zdobywać ten drugi film

Nie wiem, ja Chungking Express uwielbiam. Upadłe anioły też bardzo lubię. :)

I can't agree more. Film jest niesamowity i wzbudza niesamowitą ilość emocji.
Warto przedtem jednak obejrzeć Chungking Express ponieważ w Fallen Angels jest mnóstwo nawiązań (głównie związanych z postacią Takeshiego Kaneshiro)

Dołączam się do zachwytów. Od Upadłych aniołów, obejrzanych w późną nocą w latach dziewięćdziesiątych, rozpoczęła się moja miłość do twórczości Wong Kar Waia i Christophera Doyla. Dla mnie absolutne genialny duet. Kilka lat wcześniej widziałem Chunging Express, ale ten film doceniłem w pełni dopiero po tym, jak już wiedziałem z kim mam do czynienia. A potem obejrzałem niemal wszystko Kar Waia i wciąż powracam do tych filmów. Piękno w każdym kadrze podkreślone muzyką i uniwersalne historie dziejące się w świecie, który wydaje się być osobną planetą.

Scena finalowa z monologiem Michelle Reis jest hipnotyzujaca. Uwielbiam ja.