Trudno doprawdy znaleźć produkt filmowy na tyle koszmarny, żeby dorównywał produktom filmo-podobnym "polskiego Eda Wooda" czyli - Patryka Vegi.
Wczoraj jednak taki film znalazłem! To dzieło hiszpańskiej kinematografii. Napiszę od razu - no Carlos Saura albo Pedro Almodovar to raczej nie jest. To jest wykapany Ed Wood albo Patryk Vega, czyli pierwszego (a może raczej - ostatniego?) rzędu filmowa szmira, filmowe dno, filmowa kicha, filmowy odpad.
Przez DWIE godziny cierpliwie czekałem na rozpoczęcie akcji. Przez dwie godziny byłem tolerancyjny i czekałem, żeby dowiedzieć się o co w tym filmie chodzi, jaka będzie oś fabuły. Doczekałem się, ale - napisów końcowych.
Czym jest ten tzw. "film" i z czego się składa? Otóż ten poroniony bękart hiszpańskiej kinematografii, ten pomylony celuloidowy bełkot składa się z połączonych ze sobą scen, będących katalogiem zgranych do szczętu, stereotypowych, banalnych scen, wyciągniętych z rupieciarni tzw. "filmów romantycznych". Kto by sobie zaprzątał głowę jakąś tam ... akcją? Fabułą? Opowieścią? Komu to potrzebne?
Wystarczy przecież pokazać kilkoro komicznie wręcz sztucznych, papierowych postaci, bełkoczących dęte farmazony w ślimaczących się bez końca scenach, które "już gdzieś widzieliśmy". A "tam gdzie je widzieliśmy" sceny te pełniły funkcje spowalniającą akcję.
Ten tzw. "film" sprawia wrażenie, jakby był napisany i wyreżyserowany przez jedną z tych ekip, która na co dzień pracuje przy serialach - mydlanych operach. I w pewnym momencie ekipa ta zapragnęła spróbować kina. Spróbować FILMU.
Dla kogo jest przeznaczony ten gniot? Niewątpliwie dla kogoś, czyja inteligencja jest konieczna do oglądania i emocjonowania się dziesiątkami tysięcy odcinków soap-oper, w których drętwa gadka dialogów zastępuje drętwotę akcji. To jest publiczność, widownia odpowiednia dla tego wyjątkowo miernego, pseudo-filmowego wytworu.