A który dialog był naciągany? Wszystkie? Która scena nienaturalna? Oprócz tej z wciągniętym brzuchem, na co po prawdzie akurat nie zwróciłem uwagi. Kamera zdaje się patrzy na tatę Sol głównie jej oczami. Nie widzimy jego twarzy dopóki dziewczynka nie zostaje wpuszczona do ojca, a potem na przyjęciu zawsze kręci się w pobliżu.
Film - jak dla mnie wyważona i bardzo poruszająca w kilku scenach analiza wpływu śmiertelnej choroby na wszystkich, którzy są z nią, z chorobą w relacji. Obraz bez spazmów, bardzo naturalny właśnie. Jedyna uwaga jaką mam to ta, że zdecydowanie lepiej dla filmu byłoby żeby zakończył się kilkanaście sekund wcześniej, żebyśmy my widzowie zostali z twarzą Sol, która akurat swoją siedmioletnią głową w tej chwili rozumie, że nie ma odwrotu, że nie pomogą tu żadne gusła, zaczarowane życzenia. A w finałowej scenie dostajemy coś jak w Sundown, tylko, że tu w przeciwieństwie do tamtego skądinąd świetnego filmu niepotrzebnie zmieniamy optykę.

Przedostatnia genialna, ale z oceną ostatniej sceny się nie zgodzę. Po pierwsze podpowiada nam, czy życzenia urodzinowe się spełniły, a ponadto jest rodzajem domknięcia obecności roślin i zwierząt, zwłaszcza tych najmniejszych, w całym filmie. Nie przypadkowo w tej ostatniej scenie nie ma już ludzi.

Ok, racja, Ja czuję, że jest gwałt na subtelności, ja czuję się zmuszony do zmiany optyki i to we mnie się przeciwko temu coś buntuje. Ale zwierzątka, tak, jasne, widzę .Brak ludzi, ok. Bo, że życzenia się nie spełniają wiemy z własnego doświadczenia. A jeśli nawet nasze własne doświadczenie jest na tyle wyjątkowe, że podpowiada nam inaczej (albo na tyle stłumione, przez radosny optymizm, że nie dochodzi do głosu) to po 10 minutach filmu wiadomo jak to się skończy. I akurat nie trzeba nam wyjaśnień czy ktoś umarł czy nie umarł.