Niku pracuje jako kierowca ciężarówki. To właśnie z okna jego samochodu oglądamy Tiranę tuż po transformacji. Albania w filmie przedstawiona została jako kraj, z którego każda młoda osoba próbuje wydostać się na zachód. Ci, którym się to nie udaje, desperacko poszukują sposobu na życie w biednym i zacofanym kraju. Jako jeden z niewielu, Niku wierzy, że istnieje jeszcze szansa, że Albania dogoni zachód...

Niku, uczciwy i poważny 23-letni mężczyzna, stara się zarobić na życie pośród panującego w dzisiejszej Albanii chaosu przy pomocy najcenniejszego elementu rodzinnego majątku: przestarzałej ciężarówki. Wydaje się, że wszyscy dokoła są opętani mitem zagranicy - jego dziewczyna Klara pragnie zostać modelką w Paryżu, a sąsiadce udaje się usidlić jakiegoś Włocha. Niku zalicza się do nielicznych Albańczyków, którzy nie marzą o wyjeździe: zamiast uciekać wolałby raczej pomóc odbudować ojczyznę. Dzięki różnym zleceniom Niku poznaje wielu dziwnych ludzi, wśród nich szalonego Niemca, który pragnie kupić prawdziwy albański bunkier. Los nie rozpieszcza Niku. Po kolejnej strzelaninie w mieście Klara ma dosyć i wyjeżdża do Paryża, ojciec Niku jest umierający, a transport ogromnego pomnika Stalina jest ponad wytrzymałość jego ciężarówki. Jednak mimo ubóstwa, przemocy i chaosu, jakie przewijają się nieustannie, "Tirana Year Zero" nie jest filmem ponurym. Zaraźliwe pragnienie bohaterów, by żyć pełnią życia, korzystać z odzyskanej przez kraj wolności oraz splot absurdalnych sytuacji, w jakie wikła się Niku, rzucają tragikomiczne światło na dylematy całego pokolenia młodych Albańczyków: wyjechać czy zostać? Koncentrując uwagę na kulturowym bogactwie kraju, malowniczych krajobrazach i poczuciu humoru mieszkańców, które pomaga nabrać odpowiedniego dystansu, Koçi udziela nam na to pytanie pasjonującej odpowiedzi.