Dużo zapożyczeń z „Black Swan”. Wiele analogicznych scen. Jednak te dwa filmy to jak ocean i jezioro. Jezioro jest ładne, szczególnie jak się na nim tańczy ( piękna scena), ale jest tylko jeziorem.
Brak mi było szaleństwa w dążeniu do perfekcji, brak obłędu, do którego ta perfekcja doprowadza. Dążenie do perfekcji widziałam tylko aspekcie fizycznym. Nie widziałam w aspekcie emocjonalnym, żeby oddać emocje Giselle w tańcu. Giselle nią nie zawładnęła, nie stała się Giselle.
To historia o dwóch samotnych dziewczynach, których połączyła presja, jakiej były poddane. Ale któż z nas nie jest poddany jakiejś presji. A ta z filmu nie była aż tak drastyczna, żeby doprowadziła do takiego finału.
Szkoda, że reżyser nie poszedł zamiast w stronę transcendencji i misctyzmu w stronę psychologiczną bohaterek.
Piękne, bajkowe, oniryczne zdjęcia. Piękny taniec.
Co mnie dziwiło, to tylko baletmistrz w … garniturze