Bardzo ładnie nakręcony film, który warto zobaczyć dla samych obrazów, tradycyjnej muzyki Aborygenów i z ciekawości dla ich kultury.

Film niesie mądre i proste przesłanie. Mamy tu zetknięcie dwóch nierównych światów - zachodniej dynamicznej cywilizacji i właściwie statycznej odwiecznej, ale ginącej kultury, która w starciu z postępem ma niewielkie szanse na przetrwanie. Nam może się wydawać, że jesteśmy wolni, a postęp techniczny ułatwia życie i głupotą byłoby go odrzucić czy stawać mu na przeszkodzie. Ale mimo, iż jego tworami potrafią zachwycać się nawet zupełnie innej mentalności Aborygeni, to wolność tą nam on ogranicza, gdyż jesteśmy od niego uzależnieni. I zapominając o tym, że poprzez wzrost gospodarczy, jednocześnie niszczymy, będziemy tak nieodpowiedzialni jak ten pijany pilot.
Sposób myślenia Aborygenów możemy uznać za nieracjonalny, magiczny, jednak chronienie świętych miejsc, to chronienie własnej kultury przed zniszczeniem, chronienie ziemi to chronienie nas samych. Więc nie jesteśmy tacy racjonalni, gdy nie uświadamiamy sobie, że czasem ważniejsze jest zachowanie tego co istnieje, niż nieopanowana eksploatacja. Czy coś by się stało, gdyby market postawić parę metrów od drzewa, niż je wycinać? Nic, byłby market obok drzewa. :)
Jednocześnie jesteśmy sprzeczni, bo obok tej bezwzględnej ekspansywności, tak sentymentalni jak pani wyczekująca powrotu zaginionego psa, której zresztą technika nie pomogła ocalić tego, co dla niej stanowiło treść życia. Jesteśmy w stanie zrozumieć jej uparte trwanie przed kopalnią, bo wiele łatwiej zrozumieć jednostkę postępującą nieracjonalnie niż dostrzec mądrość innej kultury.