Potwierdzenie, że zwykłe, ludzkie tragedie rozgrywające się za przysłowiową ścianą nie mają nic wspólnego z fajerwerkami. Film wciąga mimo nieśpiesznego tempa.

Gruba przesada. Film nie sięga nawet dobrego reportażu, o tyle lepszego od "Takich zasad", że właśnie "z życia". Filmy fabularne nie mają być "z życia" lecz "ze sztuki". Nie bądź naiwny i nie oceniaj filmu li tylko po treści.

"Nie bądź naiwny i nie oceniaj filmu li tylko po treści."
Nie bądź powierzchowny i nie oceniaj filmu li tylko po efektach i scenografii.
Od kiedy życie i sztuka nie mogą współistnieć w kinie? A włoski neorealizm, a francuska nowa fala, a czeskie kino końca lat sześćdziesiątych, a brytyjskie nowe kino też końca lat sześćdziesiątych, a kino amerykańskie początku lat siedemdziesiątych, a wreszcie polskie "kino moralnego niepokoju"? Wyrzucasz do kosza całą historię filmu. Te filmy były ważne i są dalej ważne bo były zaangażowane społecznie, politycznie czy obyczajowo. I kto tu grubo przesadza?

Ja o wozie, Ty o kozie. Piszę o tym konkretnym filmie, a nie o historii kina. Moje oceny biorą się z jednej generalnej zasady: film musi mi się podobać, a jego treść i forma winny być zrównoważone (coś jak Norwidowskie "odpowiednie dać rzeczy - słowo"). Przerost formy - w kinie artystycznym, czy treści - w kinie społecznym kończą się z reguły - przynajmniej dla mnie - porażkami.

Zachowując proporcje to Ty o kozie, ja o wozie.
Na historię kina składają się wszystkie wyprodukowane filmy. Te społeczne też, a było ich co niemiara.
Piszesz: „Przerost formy - w kinie artystycznym, czy treści - w kinie społecznym kończą się z reguły - przynajmniej dla mnie - porażkami.” Nie bardzo wiem, a pro po filmu „Takie są zasady”, o jakim przeroście treści mówisz? To stosunkowo prosty film o bezradności człowieka w obliczu machiny różnych procedur. Nie dość, że te zasady wyrządzają krzywdę konkretnemu człowiekowi to jeszcze ubezwłasnowolniają instytucje, które z samej swojej istoty powinny mu pomagać. Dają tym instytucjom alibi w postaci powtarzanej jak mantra formułki: takie są zasady, takie są procedury. Przyzwalają na bezmyślność i bezczynność. I z tym próbuje walczyć ojciec zabitego syna. I niestety jest bezradny. Takie są zasady. I nie widzę tu nigdzie przerostu treści. Widzę ból i bezradność. Obyś nie musiał nigdy usłyszeć: bo takie są zasady.
Na marginesie mi po seansie przypomniał się film "Złodzieje rowerów" i bezradność bohatera po kradzieży roweru.

Film nieudany.
Reżyser sam chyba nie wie o czym chciał nakręcić film. Jest tam kilka motywów, ale żaden z nich nie został ciekawie przedstawiony.
Relacje małżeńskie? Nie ma.
Relacje rodzice - dorastający nastolatek? Nie ma.
Reakcje po stracie najbliższej osoby? Nie ma.
A co jest? Godzina z okładem filmu o niczym. Są może ambicje pokazania czegoś, ale kompletnie niespełnione.
Może gdyby go skrócić o połowę, to może powstałaby ciekawa etiuda. Tylko na tyle starczyło w tym filmie scenariusza i pomysłów reżyserskich.

Jedyna zaleta - film jest o szarych ludziach, to wyróżnia go spośród codziennej sieczki w TV. To jednak za mało, aby się nim zachwycać.