Duszna atmosfera gorącego lata, odizolowany od świata domek nad jeziorem, a w nim trzy kobiety cierpiące z powodu niemożności zaspokojenia popędu seksualnego. Brzmi jak prosty przepis na skandal? Niekoniecznie, oglądamy przecież film Denisa Côté, jednego z najbardziej nowohoryzontowych twórców współczesnego kina i mistrza w grze z oczekiwaniami widza. Kanadyjczyk z całą pewnością nie szuka prostych podniet ani tanich sensacji. Zamiast tego – kolejny raz w karierze – z fascynacją przygląda się jednostkom, które znalazły się na obrzeżach społeczeństwa. Co właściwie wyniknie ze spotkania nadpobudliwej Eugénie, prowokacyjnej Gaëlle i zamkniętej w sobie Léonie? Czy dziewczyny, które dzieli niemal wszystko, a łączy niecodzienna przypadłość, staną się dla siebie raczej przyjaciółkami, czy rywalkami? Jaką rolę w ich życiu odegra eksperymentalna terapia, prowadzona pod nadzorem psycholożki i pracownika socjalnego? Côté nie spieszy się z udzieleniem odpowiedzi na te pytania, pozwalając widzom, by spróbowali przewidzieć przebieg wydarzeń, angażując w ten proces własne fobie, lęki oraz marzenia.

Historia 26-dniowej terapii trzech hiperseksualnych kobiet opowiedziana jest z zaskakującą czułością, bez osądzania, bez szukania sensacji – co jest niewątpliwą zaletą tego filmu. Nieoczywiste zakończenie mocno wpisuje film Côté w aktualne i współczesne dyskursy oswajające seksualność, które powoli (wciąż jednak za wolno) stają się coraz to bardziej popularne. Warto je poznać przede wszystkim po to, by zobaczyć, jak arthouse pracuje z seksualnością i gdzie stawia sobie granice.