Wcześniej niemal wyszedłem na "Historiach kuchennych", ale jakoś dotrwałem do końca. Na tym "dziele" nie potrafiłem.

Ten film to totalny gniot. Nie wiadomo jaki gatunek prezentuje, bo najpierw ma objawy komedii (kumple z pracy robią z siebie błaznów by pocieszyć wiecznie smutnego kolegę), później dramatu obyczajowego (nieszczęśliwa miłość do Lily), w końcu filmu sensacyjnego (motyw broni ukrytej pod podłogą i kontaktów pasierba Eryka z gangiem). Wszystko to sklecone bez ładu i składu, i podlane sosem wizjonerskich rozmów Eryka z Cantonem po tym jak ten wypalił marihuanę syna - totalny nonsens!

Wątek depresji głównego bohatera - bez sensu. Po spowodowaniu wypadku trafiłby do szpitala psychiatrycznego, a nie jedynie na oiom na obserwację. Pocieszający kumple - niemal niemożliwe - od człowieka w depresji ludzie przede wszystkim się odwracają, bo boją się zrobić coś czym zaszkodzą mu bardziej. I po prostu go nie rozumieją. Kumple Eryka byli z resztą nierzeczywiści - byli płytcy i bezkształtni, jakby byli tłem dla życia bohatera sami nie mając osobowości, własnych historii, własnego życia.

Wątek miłosny - nonsens. Mamy historię młodego Eryka, który przeraził się perspektywy ojcostwa i dziecka, które nieopatrznie zrobił ukochanej 21letniej tancerce, w której był beznadziejnie zakochany. I nagle po 30-40 latach oboje żyjąc z dala od siebie obudzili się, że jednak można coś zrobić, naprawić w ich relacjach. Mieli córkę, która była ich łącznikiem. Eryk cały czas myślał o Lily, a mimo to nie miał odwagi do niej podejść (jak speszony nastolatek). Nie no, szkoda słów...

Wątek sensacyjny? Może miałby sens, ale wepchnięty po tym co powyżej sprawił wrażenie co najwyżej komicznego. W połowie akcji wyszedłem z kina, nie potrafiłem usiedzieć.

Główny bohater wzbudził jedynie moją niechęć. Jak każdy facet, który odchodzi od dziewczyny, której zrobił dziecko. Ale to subiektywne uczucie. Ten facet to frajer, ciamajda nie potrafiąca przyznać się do błędu, okłamuje ukochaną w sprawie broni, nie radzi sobie z wychowywaniem dzieci (btw. skąd wziął te dzieci? nie załapałem...).

A cały film... żałosny. Już nigdy nie dam się omotać pochwalnymi tekstami na ulotkach.