Być może dlatego, że sam mam syna. Generalnie film jest ciężki, depresyjny i to przejście z wiadomej sceny na tę, gdy ojciec uczy syna pływać, rozłożyło mnie kompletnie. Beczałem jak bóbr. Na zakończenie wizja ojca - jakby to mogło być... Końcowe sceny na długo pozostaną mi w pamięci. Z tego względu uważam, że reżyser odwalił dobrą robotę, bo chyba o to w tym właśnie chodzi. W niektórych komentarzach czytam, że depresja chłopaka została słabo przedstawiona. Uważam wręcz odwrotnie, że wystarczająco. Scena kiedy chłopak wchodzi do klasy, a później siada w ławce i zbliżenie na jego twarz. Totalne przytłoczenie brakiem nadziei i całkowita zguba. I jeszcze jedna, chyba najważniejsza kwestia. W dobie plagi rozwodów. W tej ciągłej narracji, że mogę robić co chcę, bo moje życie i potrzeby są najważniejsze. Zapominamy, że najbardziej w tym wszystkim cierpią dzieci. Każde dziecko marzy o tym, aby żyć razem z mamą i tatą, a winę za rozwód rodziców bierze na siebie.