Obraz Christophera Scotta Cherota został nakręcony w 2002 roku, następnie zdobył kilka ważnych nagród, objechał kilka znaczących festiwali. do szerokiej dystrybucji trafił dopiero w 2006 roku. Czy było warto? Może. G przypomina trochę "czarną dynastię" -choć różni się od tego serialu swym tonem i jakością aktorstwa. Chenoa Maxwell i Andre Royo grają tu całkiem udane role. Nazbyt "pomnikowo" wypadają Richard T. Jones i Blair Underwood -a szkoda bo to zdolini aktorzy. Sama fabuła i scenariusz też nie zachwycają - za dużo tu zbędnych postaci na drugim planie, zbędnych "miłosnych waków" (prócz - naturalnie- głównego uczuciowego trójkąta). Plusem jest dobrze budowana psychologia postaci. niestety - film ma nazbyt dramatyczne i kiczowate zakończenie - a do tego jest ono przewidywalne. Wątek trójkąta też nie został tu w pełni wykorzystany. W tle mamy kilka słusznych, choć oczywistych socjologicznych obserwacji. Tylko czy były one tu aż tak bardzo potrzebne i to podane w tak banalnej formie? Plusem filmu Cherota jest to , że to "czarne kino", które nie stara się być na siłę COOL - choć w śiwecie hip hopowowego blichtru się ono rozgrywa. G ma też przyzwoitą iluistracje muzyczną. Mimo to - po seansie zostaje wielki niedosyt. Temat nie został w pełni wykorzystany - do tego twórcy dorzucili nam kiczowate zakończenie i kilka zbędnych wątków pobocznych. Wybrakowany jest ten film -choć da się go obejrzeć.