"Spotlight" do złudzenia przypomina film z 1976 roku z Hoffmanem i Redfordem. Pierwsze słowo jakim mógłbym go opisać jest... subtelność. Taka niemalże hollywoodzka surowość. Nie uświadczymy typowych reżyserskich tricków, slow-motion, wzniosłej muzyki, szybkich i efektownych ujęć. Forma dodaje realizmu i wiarygodności wydarzeń, sumiennie pokazując pracę dziennikarską i nie odwracając uwagi widza od faktów, które niosą cały dramatyzm.

A fakty są przerażające. W Bostonie jest ksiądz pedofil, którego krył Watykan? No ok, jakaś tam historia. W Bostonie jest 13 księży pedofilów krytych przez Watykan? Że jak... 90 księży? 6% wszystkich księży na świecie molestowało nieletnich? Ich ofiary nawet po 30 latach od tamtych wydarzeń pozostają strzępami ludzi. A oprawcy są przenoszeni z miejsca na miejsce, w specjalnych ośrodkach nauczani, że to nie oni zgwałcili dzieci, ale dzieci ich.

I przerażająca jest myśl, że przy tak chorym systemie i takich liczbach, potencjalnie taka trauma mogła spotkać każdego z nas. Albo przyjaciół, albo bliskich.

Aktorzy dostosowali się do subtelności scenariusza i reżyserii, ich role są bardzo stonowane. To nadal bardzo mocna obsada, do której nie mam żadnych zastrzeżeń. Choć może brakowało mi tu trochę charyzmy, jaką miał Hoffman z Redfordem. Dość powiedzieć, że całe show kradnie Mark Ruffalo i Stanley Tucci, którzy jednak od wspomnianej dwójki stoją aktorsko - niczego im nie ujmując - o poprzeczkę niżej.

Kilka razy w czasie seansu naszła mnie myśl, że przydałoby się podbić nieco dynamizm i poczucie zagrożenia. Dodać odrobinę mroku, pokazać Watykan broniący się na różne sposoby (w końcu to niezła mafia). Pokazać trochę więcej tej drugiej strony - rozmowa z jednym z oprawców trwająca blisko 30 sekund miała tu bardzo mocny wydźwięk.

Niemniej jest to wciąż jeden z najlepszych filmów mijającego (słabego) roku. Bardzo wartościowy, solidny, mimo stonowania poruszający i zmuszający do myślenia. Pozostawiający po sobie ślad w czasie napisów końcowych. Ode mnie

9+/10