"Spotkanie" jest tego dobrym przykładem. Ta imponująca międzynarodowa ekipa (Aimee,
Sharif, Lumet, Barry, Di Palma) może sprawiać wrażenie, że mamy do czynienia z jakąś
zapomnianą perłą kina. To tylko złudzenie.

Historia miłosna, choć ociera się o tematy obyczajowo odważne, pozostaje mdła i nudna. Jej
"tragizm" ucieka gdzieś w ogólnym rozwleczeniu i dłużących się scenach, bez znaczenia dla
fabuły (np. pokaz mody). Utrzymany w otoczce europejskiego kina psychologicznego, film nie
stroni od typowo hollywoodzkich uproszczeń w prowadzeniu romansu: miłość od pierwszego
wejrzenia, nieustające "ochy, achy" kochanków, wspólne tarzanie się w trawie przy łzawej
muzyce itp. Lumet dużo lepiej czuł się w dramatach sądowych czy historiach kryminalnych z
Nowego Jorku, niż takim melodramatycznym "pitu-pitu". Poza tym odbioru filmu nie ułatwia
angielski dubbing na poziomie produkcji klasy B.

Oczywiście nie jest to film całkiem pozbawiony zalet. Fani subtelnego uroku Anouk Aimee
powinni być zadowoleni - francuska gwiazda jest tu zachwycająca. W pamięci został mi
jeszcze imponujący mastershot, który zaczyna się kilka metrów nad głowami bohaterów, a
kończy się panoramą całej wyspy. Kilka drobnych plusów pewnie jeszcze się znajdzie, co nie
zmienia faktu, że film to niewypał.

I jeszcze drobnostka. Każdy, kto obejrzał "Spotkanie", zdaje sobie sprawę, że opis do tego
filmu jest równie "trafny", co obecny opis "Ojca chrzestnego" ("Opowieść o nowojorskiej
rodzinie mafijnej. Starzejący się Don Corleone pragnie przekazać władzę swojemu synowi.")
Do przemyślenia dla filmwebowych decydentów.