Nie jestem wielkim fanem Casha, zatem jego historię znałem bardzo pobieżnie. Pewnie dlatego nie patrzyłem na "Spacer na linie" pod kątem jego prawdziwości, ale jak na zwykły, wymyślony film. A jako taki jest on niestety rozczarowujący. Życie Casha jest tutaj pokazany w sposób aż do znudzenia znajomy. Trauma z dzieciństwa, żona, z którą będą problemy, sława i narkotyki. Gdyby jeszcze od premiery "Ray'a" minęło więcej czasu, irytowałoby mnie to mniej, ale filmy te pojawiają się jeden po drugim, a przez to jest to nużące. Ile razy można maglować to samo??? Banalna psychologia, łopatologia stosowana w sposób przyprawiający o ból jest naprawdę trudna do zniesienia.
Na szczęście jest w tym filmie i druga historia - historia June Carter. Narysowana w sposób delikatny, bardzo subtelny, historia Carter okazała się dla mnie o wiele bardziej fascynująca niż biografia Casha. Zaintrygowała mnie ta kobieta, która nadmiernie świadoma swych wad, jest w stanie wyjść poza nie i odnieść sukces. Zafascynowała mnie jej energia i fakt, że udało jej się pozostać sobą w świecie, który rodził gwiazdy o bardzo podobnych do siebie biografiach. Wielka w tym zasługa aktorki Reese Witherspoon, która już wcześniej udowodniła, że grać potrafi, na nieszczęście czyniła to w filmach średnich i kiepskich. "Spacer po linie", który dla mnie jest także tylko filmem świetnym, odniósł większy sukces wśród krytyków, co moim zdaniem pomoże Reese w poszerzeniu repertuaru.
Całkiem niezły jest też Phoenix jako Cash. Mroczny i ekspresyjny uwiarygodniał tę postać w miejscach, gdzie scenariusz pozostawiał sporo do życzenia.
Niestety zdjęcia są bardziej niż kiczowate (deszczowa scena w lesie z promieniami światła zza pleców bohatera), a w montażu zastosowano tak wyświechtane chwyty, że robiło się miejscami słabo.

W sumie film niezły, choć zupełnie tych wszystkich Globów i Oscarów zrozumieć nie potrafię. Dla fanów Casha to rzecz jasna pozycja obowiązkowa, ze względu chociażby na samą muzykę.