Czym może być utrata słuchu, a tym bardziej dla muzyka - nie trzeba tłumaczyć. To ogromna trauma, zanegowanie niemalże wszystkiego, co jest istotą tożsamości. Wielkie brawa dla Riza Ahmeda za empatyczne oddanie stanu emocjonalnego człowieka, który znalazł się w tak koszmarnej sytuacji. Pokazał swoją grą strach, zaprzeczenie, załamanie, walkę, rozczarowanie i w każdej ze scen czułam prawdziwość tych uczuć. Możemy też być niemalże aktywnymi uczestnikami wydarzeń, bo dźwięk w filmie prowadzi nas przez ten nieznany dla nas świat. Bardzo podoba mi się zakończenie filmu - to dopiero początek drogi dla Rubena, aby odnalazł siebie na nowo. Jak będzie? Pewnie sam Ruben tego nie wie.