Taki dałem tytuł, choć de facto główny bohater dopiero na sam koniec się poddaje. Paradoks polega na tym, że dopóki Ruben walczy to nie potrafi zaznać "szczęścia". W różnego rodzaju życiowych bezsilnościach, konieczne jest uznanie swojego stanu. Droga do zwycięstwa tutaj prowadzi przez uznanie się za pokonanego. Przyznanie się do bezsilności, może zrodzić zwycięstwo. Żeby wygrać życie, nie można opierać się na półśrodkach (tutaj te implanty). Dla mnie genialne ukazanie problemu, wspaniałe aktorstwo. Ostatnia scena na ławce kończy się chyba zbyt nagle. Dla osób, które nie zmierzyły się z podobnymi problemami, odpowiedź może być niewystarczająca. Może jakiś krótki epilog byłby klamrą spinającą całość. Dla mnie jednak końcówka bardzo czytelna. Przeszedłem już swoją drogę.