Mam to samo, długo się zbierałem żeby obejrzeć ten film i o ile początek i akcja w ośrodku była ciekawa to czegoś brakuje mi tu brak. Rzeczywistość w filmie jest przedstawiona dosyć wąsko - oszczędnymi środkami.
Przykładowo; Ruben ma kapelę, ale tylko z ze swoją dziewczyną. Jest w ośrodku, ale nie ma kontaktu z innymi ośrodkami, tak jak to nawet wcześniej wspomniano.
Ruben ma tam mieć wsparcie, ale sprawia wrażenie że się izoluje i nie rozmawia o swojej sytuacji z innymi, a to chyba powinno być wsparciem w terapiach.
Z jednej strony robi co mu każą, a tu nagle wyrywa się na jeden dzień jakby sadził że mu wolno.
Wychodzi na to że albo on jest niezsocjalizowany i nie potrafi rozmawiać o swoich uczuciach, albo w ośrodku tego nie widzą, ew. jedno i drugie.
No i czemu nie zadzwonił, czy napisał do swojej dziewczyny zanim od niej przyjechał... choćby żeby nie lecieć na darmo przez ocean. Już pomijam że miał na to kasę.

Może narzekam ale, stare kino umiało znacznie lepiej wytłumaczyć, opisać sytuacje, budowało zaufanie do widza.
Tu chyba jednak postawiono na tą modną ostatnio szkołę zaskakiwania, ale nie takiego do końca logicznego. I tak to wyszło, z niedosytem.
Wydaje mi się że tak się powinno budować zaufanie do widza.