Pomysł na film był niezły, choć sport i kibicowanie mam w żopie. Realizacja jest naprawdę dobra, a jak na polskie warunki – świetna. Np. scena, gdy Oskar słyszy, jak brat z czarnymi śpiewa „j*bać frajera” - naprawdę kozacko zrealizowana. Zdjęcia i muzyka też na poziomie, do obsady da się przywyknąć. Problemem jest scenariusz. Wydarzenia są jeszcze umiarkowanie wiarygodne, ale bohaterowie sprawiają wrażenie upośledzonych i ich „wielkie życiowe problemy i rozterki” miałem głęboko we wspomnianej zopie.

SPOILER

Dorosły, lub pół-dorosły facet siedzi w domu z „konkubiną” (bleee, co za obrzydliwe słowo) i jej matką, oraz brzdącem. Kolega woła przez okno, że coś się dzieje. Facet bierze do rąk małego obesrańca i mówi, że sam go przewinie, po czy zostawia go w kojcu w pokoju obok i się „po kryjomu” wymyka. Nosz k*wa, czy ten gość ma porażenie mózgowe? Czy ciężko jest powiedzieć „kochanie, coś się dzieje, muszę na chwilę wyjść”? Albo chociaż ściemnić, że idzie do sklepu? Co one se myślał, że ona się nie zczai, że faceta nie ma, a dzieciak leży i beczy z kupą w pieluszce?! No k*wa kretyn.

O ona co? Facet wraca po paru godzinach i walizki pod drzwiami. WTF?! To nie można po prostu go opier*olić i zapytać po co odwala takie durne akcje?! Trzeba ojca swoich dzieci wywalić z domu, bez żadnej gadki? Potem nie chce go wpuścić nawet na krótką gadkę, dać się wytłumaczyć. Idiotka. Pasują do siebie.

Kolejna jest Baśka. Wielka ultraska niby, kocha swoją drużynę i ma swoich „wielkich przyjaciół”, wśród nich swojego niby-faceta, przestrzega zasad. Raptem ksiądz jej mówi, że ma przestać chuliganić albo won z mieszkanka dla organistki. I od razu płacz i wielki foch. I zamiast poszukać jakiejś roboty i mieszkania, zamiast zapytać kogoś, czy jej nie przekima, to skacze po samochodach i idzie sprzedać się konkurencyjnej drużynie, za plecami przyjaciół, swojego faceta, choć dopiero co gadali wspólnie i tą pracę jednogłośnie uznali za niehonorową. Zero wahania, rozterek moralnych, próby pogadania ze swoimi ludźmi. Ot, za ich plecami pójść kibicować za hajs przeciwnej drużynie, a potem się dziwić, że ją hejtują. Walić tą laskę, kogo obchodzą jej problemy?

Wniosek – ci ludzie są upośledzeni i nie potrafią ze sobą rozmawiać. Napotykają najmniejszy problem na swojej drodze i wybierają najgorsze możliwe rozwiązanie. Zamiast mówić co ich gryzie, strzelają fochy, kłamią, zdradzają się itp. I ja miałbym się przejmować ich losem? Takiego wała! Bo oni nie muszą być idealni, nie muszą być zaradni, nie muszą być dobrzy, ale niech, k*wa, nie będą żałośni.

I koniec końców na finalnym meczu, jak czarni śpiewali, że „ebać kibiców kupionych za hajs”, czy coś w tę mańkę, to mieli rację, bo co, nie mieli?

KONIEC SPOILERA

Nie mniej jednak, jeśli znieczulimy się na beznadziejnych bohaterów, to film można obejrzeć. Ładnie nakręcony, nie przynudza, a i na refleksję się miejsce znajdzie. Pewnie nie taką, jakiej życzyła by sobie pani Kazejak, ale kogo to obchodzi? Ważne, że film jest solidnie nakręcony i nie jest pusty. Oglądanie takich jełopów i konsekwencji ich jełopowatości działać może motywująco i pouczająco.