Poprzez historię aktorów występujących w filmie i ich krótkie dalsze losy, a także ich świetną grę w tym filmie, jak też dzięki kapitalnym dialogom i ponuremu egzystencjalizmowi ten film należy uznać bez dwóch zdań za wybitny! Monroe właściwie niepotrzebne były lekcje aktorstwa, można by sądzić, gdy się ogląda ten film, ponieważ zagrała fenomenalnie, a sam scenariusz świetnie do niej pasował. I to ona zdaje się być tu postacią centralną, która w decydujący sposób wpływa na losy pozostałych bohaterów i stawia przed nimi konieczność pewnego moralnego wyboru i szybkiego rozrachunku z życiem. Nazywając polujących na mustangi mężczyzn "trzema uroczymi trupami" podkreśla bolesny i smutny końcowy wydźwięk filmu. Bo pomimo faktu, iż mustangi zostają wypuszczone, to przeżyte czasy nie powrócą, a koniecznością jest śmierć, "bez której nie ma życia". Polecam dokładne obejrzenie filmu, wsłuchanie się w jego egzystencjalizm i bolesne rozliczenie z przeszłością. Końcowa scena, gdy Gable i Monroe odjeżdżają ze łzami w oczach kierując się w stronę "autostrady pod wielką gwiazdą" i tym samym schodzą ze sceny filmowej, jest prawdziwym symbolem. To wielkie pożegnanie, którego sami bohaterowie może jeszcze nie są do końca świadomi, ale które dzisiejszy widz traktuje jako szczególnie doniosłe pożegnanie dwóch wielkich osobowości, które na trwałe przechodzą do wiecznej pamięci pokoleń.