Brakowało mi takiego Almodovara ("Przelotni kochankowie", których widziałam wcześniej to tylko przeciętna farsa)! Po pierwsze, przejrzysta i wciągająca fabuła, niezbyt przerysowana (kto zna Almodovara to wie, że w tym zakresie potrafi on bardziej "popłynąć"). Po drugie, film, dramat jakby nie patrzeć, pełen żywiołowości i koloru: barwne postaci, estetyczne wnętrza, hiszpański temperament - wszystko to w rozsądnych dawkach. Po trzecie, piękna i czytelna metafora niedopasowania płci (Robert - Banderas bawiący się w Boga, płeć nadana odgórnie, nieprzystająca do bohatera - ważny głos w debacie nad transseksualizmem). Po czwarte, świetne zakończenie (tak łatwo można było podać banalny finał na tacy, na szczęście Pedro tego nie robi). Po piąte, Antonio!!! Poproszę więcej takich seansów!